Stelling #13:Mijn rolstoel beïnvloedt de eerste indruk die mensen van mij hebben

[Wendela]

Stelling: Mijn rolstoel beïnvloedt de eerste indruk die mensen van mij hebben

[Ilona]

Deels mee eens deels onens, ik denk dat dit te maken heeft met de omgeving waar je op dat moment bent. Bij mij op school bijv. doen ze allemaal heel normaal. En in de stad bijvoorbeeld dan willen ze nog wel eens op een kinderlijk toon tegen mij praten. Over mij heen tegen Erik.

Dus ja op die manier ben ik er deels mee oneens en deels mee eens

[rozemarijn]

Zie boven, deels mee eens en deels mee oneens. Mensen die mij kennen van "voor" de rolstoel doen normaal tegen me. Ze weten dat er in mn bovenkamer echt niks mis is en dat ik alleen lichamelijk wat mankeer. Wel denken ze soms nog teveel dat ik ergens niet aan mee zou kunnen doen vanwege de rolstoel.

Mensen die ik leer kennen nu, zijn eerder geneigd ook maar te denken dat ik geestelijk niet in orde ben, wat Ilona dus al zegt, in kinderlijke taal spreken, mijn taken proberen af te nemen want dat zal ik vast wel niet goed kunnen, dingen voor mij gaan doen, bijv. opeens helpen jas uittrekken...(ehm..dat kan ik zelf hoor)...

Dus het hangt idd van de omgeving af waarin je verkeert.

[Janelle]

Hier ook deels mee eens, deels oneens. Mijn ervaring is dat mensen er snel aan wennen. Als ze je de tweede keer zien, reageren ze toch al normaler. Zo heb ik in de supermarkt een hele 'kennissenkring', die precies weten dat ze niks voor mij hoeven doen behalve als ik dat vraag, haha!

Het is denk ik ook een stukje eigen uitstraling. Als ik ergens binnenkom waar ik weet dat ik hulp nodig heb, bijvoorbeeld een onvoldoende aangepast openbaar gebouw, straal ik denk ik toch al wat onzekerheid uit en merk ik dat mensen sneller hulp aanbieden dan wanneer ik gewoon in de goed begaanbare winkelstraat ben, waar ik me zelfverzekerd voel en mijn eigen gang ga.

[Nihlaeth]

Helemaal mee eens. (mensen die je al kende tellen niet want het gaat om de eerste indruk )

Mensen gaan er vaak van uit dat ik niet kan praten, uitleg niet zal snappen en zelf geen beslissingen mag / kan maken. Er word vaak kinderlijk tegen me gepraat.

Ook lijkt het er op dat een elro voor veel mensen toch echt een soort van definitie is, sommige mensen die ik een paar jaar niet gezien heb herkennen me niet meer om dan een half uur later te komen met "Oooooooh, jij zat toch niet in een rolstoel vroeger?".

Natuurlijk zijn er genoeg mensen die niet zo veel last hebben van de stereotypes en vooroordelen en me normaal behandelen, maar toch blijf ik het 'gehandicapte meisje'. Ik vind het moeilijk om daar overheen te komen als ik nieuwe mensen ontmoet. Het gesprek gaat zonder uitzondering over mijn beperking/gezondheid en het is voor mij lastig om dat in een andere richting te sturen.

[Janelle]

Haha, je hebt helemaal gelijk, Nihlaeth! Ik had even over dat 'eerste' heen gelezen

[Ilona]

Daar heb je zeker een Punt Nihlaeth, maar ik denk dat je ook altijd dat "gehandicapte meisje" zal blijven want ja hoe je het went of keert die rolstoel blijft zichtbaar.

En ik vind dat op scholen ook altijd moeilijk want op mijn dossier stond altijd probleemgeval, omdat het thuis niet goed ging en ik ook veel spijbelde toen we dat gehad hadde. Was ik eindelijk even normale leerling tot dat De hms om de hoek kwam en zeker toen ik in een rolstoel kwam. Nu staat er helaas weer probleem leerling op mijn dossier en dat vind ik best lastig eerlijk gezegd!

[Leonoor]

Ik gebruik zelf maar heel incidenteel een rolstoel, dus kan hier niet helemaal over meepraten. Merk wel een beetje hetzelfde effect bij het gebruik van een loopfiets volgens mij.
(Al heb ik het niet altijd door; was van de week in de winkel en vroeg me af of de verkoopster dacht dat ik doorliep zonder te betalen omdat ze zo keek, maar het bleek om de loopfiets te gaan.  )

Ik denk dat het in ieder geval wel de eerste indruk beinvloedt, hopelijk niet helemaal bepaald maar je kan er ook niet omheen. Bij een eerste indruk zijn altijd dingen als kapsel, kledingstijl e.d. al van invloed, dus iets ongewoners als een rolstoel helemaal. Maar het blijft jammer dat mensen je dan vaak ook anders gaan behandelen.

[Rachel]

Ik heb het idee dat het bij mij niet zo is... Er wordt nooit over me heen gepraat sterker nog ik heb precies het omgekeerde. Wat ik wel heb is inderdaad dat mensen vragen of ik erbij kan bijv in de supermarkt maar nooit op een kinderlijke manier. Ik heb zelfs dat mensen mij toegankelijker vinden sinds ik in de rolstoel zit omdat ik blijkbaar een openere uitstraling heb. Ipv geconcentreerd proberen te lopen en de schijn op houden dat het wel gaat heb ik er aan toe gegeven en dat was zo'n opluchting achteraf.

[Martinuzje]

Ik merk wel vaak dat mensen (zoals hier boven al eerder genoemd is) kinderlijker tegen me beginnen te praten, maar zodra ze merken dat ik absoluut niet achterlijk ben ofzo. Heb ook wel regelmatig dat als ik met me vriendin aan het shoppen ben en ik met rolstoel ben, mensen al snel tegen die vriendin te praten alsof ik dr niet ben of ik het niet zou begrijpen... Dan zegt die vriendin zelf al vaak: als je haar iets wilt vragen, doe dat gewoon, want aan dr kop mankeert nix

[rozemarijn]

Dat is ook Niels zijn reactie inderdaad. Ik vraag me soms weleens af of ik ook zo een gehandicapt gezicht heb dan, dat mensen opeens overal mee moeten helpen...

[Martinuzje]

Nou, ik krijg wel eens het gevoel dat mensen op dat moment alleen je rolstoel zien en niet jou als persoon.... 

[rozemarijn]

Ik vrees dat dus met jou... best lastig als je mensen ervan moet overtuigen dat je heus echt zeker te weten alles gewoon nog op een rijtje hebt..

[Martinuzje]

Jah precies, dat is zeker lastig... Heel af en toe word ik er ook wel een beetje kriegel van, als mensen ineens bij de supermarkt dingen uit je handen gaan pakken om je te helpen inpakken. Dan heb ik vaak wel zoiets van: hallo, anders vraag je het eerst even... Maar vooral het kinderlijke praten of helemaal niet tegen me praten is het meeste wat ik ervan merk...

[rozemarijn]

Ik krijg ook weleens een aai over mn wang ofzo..echt WHUUT 0.0