25
« Gepost op: 31 januari 2012, 19:50 »
Om weer even een oud zeer naar voren te brengen (we hadden dit topic ook op het vorige forum), want ik zit er nog steeds mee.
Ik zit weer enorm te tobben over het pijnstilling dilemma. Ik gebruik op dit moment helemaal geen pijnstilling en ik zit te twijfelen of ik er toch niet weer mee moet beginnen.
Een van de problemen die ik heb is dat ik nog steeds in de ontkenning zit over mijn pijn. Ik voer pijn nooit aan als een reden, noem het over het algemeen niet uit mezelf ('last van' kan nog, maar het woord pijn neem ik niet vrijwillig in de mond) en verberg het zo veel mogelijk voor de rest van de wereld, maar ook voor mezelf. Ik dissocieer lichamelijk gezien waardoor ik soms hele heftige pijn niet waarneem. Ik merk het dan uiteindelijk aan andere dingen, extreme vermoeidheid, moeite met praten, mensen niet kunnen verstaan, misselijkheid, de neiging om het gewricht in kwestie vast te houden, als het echt mis is heb ik ook wel eens een soort van opvliegers en ik schijn nogal wit te worden.
Of ik het nu voel of niet, ik doe eigenlijk nooit wat met mijn pijn. Als het echt te erg wordt ga ik me afzonderen en op bed liggen en op een gegeven moment besluit mijn lichaam dat het genoeg geweest is en dan val ik weg. Ik kan wel huilen als ik bedenk wat ik mezelf aandoe... Ik ben met mijn behandeling in Altrecht veel bezig geweest met het taboe doorbreken, er ten minste over praten.
Ik heb een paar jaar geleden met heel verkeerde redenen (over mijn grenzen heen gaan) arcoxia (NSAID) voorgeschreven gekregen. Ik reageer sowieso niet goed op de normalere pijnstillers. Paracetamol, ibuprofen, aspirine, ik krijg er nare bijwerkingen van en het stilt geen pijn. Op arcoxia reageerde ik ook niet zo goed, het haalde de pijn wel weg maar ik kreeg er narcolepsie van (ik viel elke tien minuten en geregeld halverwege een zin in slaap), ik denk dat dat deels ook wel kwam omdat de pijn even weg was (het houdt me wakker). Maar goed, binnen een maand kwam de pijn er behoorlijk doorheen en toen ben ik gestopt.
Ik ben bang om weer aan pijnstillers te beginnen omdat ik nu al behoorlijk veel moeite heb met op mijn grenzen letten, maar ook omdat ik bang ben om controle kwijt te raken. Niet alleen vanwege die narcolepsie, ik ben bang dat pijnstillers me zullen veranderen...
Maar wat me doet twijfelen is dat ik nauwelijks helder na kan denken, echte goede, heldere dagen zijn zeldzaam. Ik kom erg moeilijk in slaap, deels ook om andere redenen maar de pijn speelt er wel een rol in. Ik ben heel snel overprikkeld, twee afspraken op een dag is eigenlijk al te veel voor me. Ik ben veel somber, wat niet heel gek is aangezien ik een dysthieme stoornis (soort van depressie) heb, maar ik vraag me wel af of dat minder zou zijn als de pijn minder is. En wat ik natuurlijk weer over probeer te slaan maar wat wel gewoon een reden is, het doet PIJN.
Als ik zo terug lees denk ik dat ik neig naar toch wel pijnstilling gaan gebruiken. Wat dan weer een nieuw probleem met zich mee brengt, hoe en met wie ga ik dit bespreken... Ik ken mijn huisarts nog niet echt (al lijkt hij een erg aardige man) en een specialist hebt ik ook niet. Maar wat me het meeste dwars zit is het hoe. Ik voel me nu al een aansteller en ik ben erg bang dat als ik erover begin dat een arts zal denken dat ik een soort verslaafde ben ofzo (ik kijk te veel tv). Het zou voor mij veiliger voelen om naar TENS te vragen, al betwijfel ik of dat een goede optie voor mij zou zijn.
Wanneer hebben jullie de beslissing gemaakt om pijnstilling te gaan gebruiken? Wat waren jullie overwegingen? En als je geen pijnstilling gebruikt, wat zijn daar je overwegingen voor?