Stelling #11: Studie en Werk

[Marielle]

Natuurlijk heeft iedereen recht op kwaliteit van leven!

Ik blijf dit wel een lastige stelling vinden, want waar trek je de grens? (Of is er geen grens?) Ik vind het niet vanzelfsprekend dat de overheid iemands studie betaalt (ook voor gezonde mensen), wel heel fijn dat het er is, maar niet vanzelfsprekend. En als ik dan zie dat er mensen ongemotiveerd maar wat aanklooien, en dat de normaalste zaak van de wereld vinden, dan ga ik toch een beetje steigeren.

Gevoelsmatig vind ik het vooral belangrijk dat mensen beseffen dat ze wat krijgen en zich daar ook naar gedragen. Of door zelf ook te investeren, of door wat terug te doen, of door gewoon een beetje dankbaarheid. Dat staat dus eigenlijk los van de vraag of iemand wel of niet kan werken.

[Nihlaeth]

Ik vind dat iedereen het recht heeft zich maximaal te ontwikkelen, daarbij mag een handicap of financiele situatie geen rol in spelen. Of iemand dat terug kan betalen maakt verder ook niet uit. En zelfs al laat je dat mee tellen, dan nog kan je nooit zeker weten of iemand iets wel of niet terug kan betalen te zijner tijd. Genoeg mensen met 2 masters en een phd die niet aan een baan komen (ik ken ze), maar bijvoorbeeld wel vrijwilligers werk doen. Genoeg mensen die uiteindelijk kiezen om voor hun gezin te gaan, en niet te gaan werken. Draag je daarmee niet bij aan de maatschappij dan, mag je dan niet studeren? Tegelijkertijd heb je ook mensen waarvan we nu denken dat ze nooit kunnen werken, maar die toch vooruit gaan, of een andere manier vinden om toch te kunnen werken. We kunnen de toekomst niet voorspellen.

Een studie heeft daarbij niet alleen als doel dat je een (goed betaalde) baan kan vinden. Het gaat ook om persoonlijke ontwikkeling. Maar ook om kennis vergroting als maatschappij. Stel dat Steven Hawking al voor zijn studie zo ziek was geweest dat hij niet zou kunnen werken. Als hij geen studie had mogen afronden zouden we veel missen in de natuurkunde, hij is een brilliant man. Maar als hij bij het uwv aan had geklopt was hij toch echt 100% arbeidsongeschikt verklaard, en had niemand gedacht dat hij zou kunnen werken. Hoe meer mensen je de kans geeft zich te ontwikkelen, hoe groter de kans dat iemand een geniaal idee krijgt en daarbij grote groepen mensen, of zelfs de hele mensheid enorm vooruit helpt.

Ik ben ook een voorbeeld. Ik kan geen betaald werk doen, omdat ik te laag belastbaar ben. Maar via de stichting die ik met vrienden opgericht heb ben ik maar mooi aangepaste computerbesturing aan het ontwerpen voor mensen zoals ik. Daar kan ik zelf bepalen hoe veel en wanneer ik dingen doe, en voor de taken die ik niet aankan regel ik hulp van andere vrijwilligers. Nu heb ik mezelf opgeleid, met als gelukje dat er veel informatie over ict vrij beschikbaar is. Ook word er minder naar diplomas gekeken in dat vakgebied, dus als ik zou kunnen werken, zou ik zeer waarschijnlijk wel een baan vinden. Maar met de meeste vakgebieden is dat anders.

Het hoeft ook niet perse in het huidige jasje te blijven. Coursera is een goed voorbeeld van hoe het anders kan. Ik zou dat soort initiatieven graag zien groeien. Als de kennis die nodig is voor zo'n opleiding vrij beschikbaar word gesteld komen we al een heel eind verder. Daarbij zou ik dan graag de mogelijkheid zien om zonder begeleiding, colleges, etc. aan tentamens mee te doen, en opdrachten in te leveren. Dan betaal je alleen voor die tentamens, en het nakijken. Op die manier kunnen ook mensen met weinig financiele middelen zich verder ontwikkelen. Als je dan het hele pakket wilt, inclusief colleges en begeleiding, dan betaal je daar extra voor.

Maar ik zou nog liever over gaan naar het scandinavische systeem. Onderwijs en zorg zijn daar gratis, dat wordt bekostigd door de hoge belastingen.

Ik ben hierin vrij socialistisch in mijn opvattingen. Maar ik zie ook daadwerkelijk gevaar in de gedachte dat je alleen recht hebt op een opleiding als je die kan terugbetalen in de toekomst. Wat als we zoiets daadwerkelijk door gaan voeren? Moeten kinderen met een (zware) handicap, of progressieve ziekte dan ook meteen maar niet meer naar de middelbare school? Gaan we kinderen met een mentale beperking of ontwikkelings stoornis dan ook gewoon maar niet leren lezen?

Klinkt misschien extreem, maar ik ben van de middelbare school af getrapt omdat ik mijn mobiliteit verloor, dus zo vergezocht is het niet.

Dat er mensen zijn die het allemaal maar voor lief nemen... Tsja, ik kan daar ook niet zo goed tegen. Maar we kunnen er weinig aan doen ben ik bang.

Nog even om op Leonoor te reageren: Met jouw redenatie zou iedereen die ambtenaar is, of niet voor een multinational werkt in principe nutteloos zijn. Op dit moment is het zo dat we inderdaad geld instroom uit het buitenland nodig hebben om overeind te blijven. Maar dat is een onhoudbaar systeem, ieder land heeft nu die instroom nodig en dat is simpelweg onmogelijk (een van de redenen voor de kredietcrisis), daar trekt altijd iemand aan het kortste eind. Als oplossing trekken we middelen weg uit derde wereld landen, en blijven we geld bijdrukken waardoor we een enorme staats schuld opbouwen en ons geld minder waard wordt (inflatie). Een stabiele economie hoeft niet te groeien, er moet alleen een regelmatige kringloop van geld zijn. Waarbij het dan natuurlijk wel de bedoeling is dat iedereen ten minste genoeg heeft om zich in leven te houden.

Dat mijn zorgverleners zonder mij geen baan zouden hebben is helaas in veel gevallen waar. De meeste leven volledig of grotendeels van het parttime loon wat ze via mij krijgen, en zijn daarnaast hard op zoek naar werk wat ze niet vinden. De werkeloosheid is enorm hoog helaas.

Natuurlijk kost de zorg veel geld, daar kunnen we niet omheen. Maar het is nu eenmaal nodig, en het ceeert banen die er momenteel niet genoeg zijn. Alles heeft een keerzijde.

Intussen blijft de overheid wel miljarden in reintegratie trajecten en 'arbeids kwaliteiten' cursussen pompen, terwijl er simpelweg niet genoeg banen zijn voor de hoeveelheid werkzoekenden. Maar dat is weer een ander onderwerp.