Bijna-dood-ervaringen of iets soortgelijks.

[Zwaantje]

Hallo allemaal, wie heeft er wel eens een bijna-dood ervaring gehad. Of iets wat er op leek. Of ken je iemand die het heeft gehad

En hoe denken jullie er over? Ik weet niet of ik nou moet denken dat dat een voorproefje van het hiernamaals is, of dat het gewoon een biologisch pocess is waardoor je dat soort dingen ziet. Of dat het misschien door medicijnen kan komen of bepaalde hormonen die je dan waarschijnlijk in overvloed aan maakt.

De laatste tijd denk ik er best vaak aan terug.

Mijn ervaring:
[verberg=Mijn bijna-dood(?) ervaring]Ik heb een keertje in het ziekenhuis gelegen met een status-epilepticus en daarbij, door de trekkingen, veel luxaties. Ik herinner me niet veel behalve het volgende:
Ik hoorde iemand zeggen : "Nel, Nel kun je je ogen open doen? Welke dag is het vandaag? Nel, nel!" Ik dacht bij mezelf, ik heet helemaal geen Nel... Het was blijkbaar een dokter die dat riep, die mijn naam verkeerd had verstaan. Ik kreeg mijn ogen bijna niet open, maar ik zag een paar witte jassen om me heen en ik voelde iemand pijnprikkels uitvoeren waar ik niet op kon reageren.
Toen zag ik allemaal flitsen en ik kon steeds niet goed zien, een soort vlek (alsof je in de flits hebt gekeken van een camera). Die flitsen werden op een gegven moment allemaal kleurtjes en toen zag ik mezelf in bed liggen. Ik voelde me heel rustig maar het voelde niet geweldig/euforisch (zoals je wel eens hoort). Ik zag mijn moeder tegen de muur staan, heel erg rustig (wat niks voor haar is in zo'n situatie) en ik zag een HELEBOEL artsen en verpleegkundigen in de kamer staan, ze rolden een soort kastje op wielen, vanuit de gang, de kamer in. Vervolgens werd daar een apparaat vanaf gepakt. Ik zag de verpleegkundigen mijn beha kapot scheuren (werd van me af getrokken) en toen werd er een elektrische schok toegediend. Daarna zag ik een veprleegkundige met een kapje waar een ballon aan zat.  Die werd op mijn gezicht geplaatst en er werd in die ballon geknepen. Ineens voelde ik iets raars: Koude lucht die door mijn luchtpijp werd geblazen, mijn longen in. Een heel raar gevoel als je niet zelf ademt.Vanaf dat moment lag ik weer in mijn eigen lichaam voor mijn gevoel. Ik probeerde mijn hoofd bij die kap vandaan te halen omdat het toch wel een vervelend gevoel was en ik voor mijn gevoel prima zelf kon ademen. Waarop ik die verpleegkundige hoorde zeggen: "Vervelend he die kap, ha ha, ze denkt ook; ga weg met dat rare ding!" De verpleegkundigen praatten best kinderlijk, misschien omdat ik op de kinderafdeling lag, maar ik was al 17.
Toen werd de kap weg gehaald en alle toeters en bellen, er werd ineens gedaan alsof er niets gebeurd was! Alles was ineens normaal en ik werd ook niet extra bewaakt of verzorgd. Er kwam wel regelmatig iemand kijken maar het was net alsof het nooit gebeurd was. Daardoor dacht ik dat ik het misschien had gedroomd of verzonnen.. en ik heb altijd gedaan alsof er niks aan de hand was, zelfs toen er de volgende dag mensen op bezoek kwamen die erg bezorgd waren. Dan vroegen ze: "gaat het wel? Was wel even schrikken he?" En dan zei ik: "Jawel hoor, ik heb wel vaker aanvallen hoor.." Maar de bezoekers doelden natuurlijk op het schok-gebeuren.
[/verberg]

Later heb ik het er nog met mijn moeder over gehad, ze zei dat ze inderdaad erg rustig was. Er kwam een soort deken van rust over haar heen en ze dacht: Ik moet niet in de weg gaan staan, laat de dokters hun werk doen!
Daarom ging ze tegen de muur staan.

[Leonoor]

Ik weet niet of dit valt binnen bijna-dood ervaringen. Weet wel dat in shocksituaties dit vaker gebeurt. [verberg=concreet voorbeeld]Ik ken bijvoorbeeld iemand die tijdens een verkrachting ook niet het gevoel had in haar eigen lichaam te zitten, maar ze keek er een soort 'van boven' naar. Ook heftig natuurlijk als je dat bij jezelf ziet gebeuren, maar je voelt dan minder de pijn omdat je er niet 'in' zit. [/verberg] Ik denk dus dat het een soort beschermingsmechanisme is om te heftige situaties aan te kunnen; doordat je er niet met je hele gevoel in zit maar het over je heen ziet komen. Of heb jij ook echt van alles gezien wat je niet kon waarnemen met je 'normale' ogen?

Over bijna-dood ervaringen weet ik zelf niet zoveel, ook nog nooit iemand in de omgeving gehoord die dat heeft..

[Rachel]

Zwaantje klinkt heel heftig zeg!

[verberg]Weet niet of dit onder de verberg moet, maar omdat het een reactie is iets op iets wat is verborgen... Leonoor, dat klinkt een beetje als dissociatie [/verberg]

naam veranderd door moderator ivm privacy

[Zwaantje]

Ik denk dat jouw voorbeeld van die vriendin iets anders is. Namelijk dissociëren.
Maar ik heb dus gezien hoe ze dat kastje naar binnen reden (het gordijn was dicht dus dat kon ik nooit gezien hebben vanuit het bed). En ik heb mijn moeder achter alle mensen en apparatuur tegen de muur zien staan (die kon ik ook niet zien vanuit bed). Ik vind het gewoon heel raar en moeilijk te geloven.

[Leonoor]

Klopt, denk dat dat het ook is. Daarom vroeg ik dus ook of je dingen had gezien die je wel had kunnen waarnemen; maar die je vanuit een ander gezichtspunt waarnam of dat het dingen waren die je niet had kunnen zien. Is dus echt iets anders dan bij jou dan. Bizar verhaal! Kan me voorstellen dat het lastig is wat je er mee 'moet', of in elk geval hoe je het kan plaatsen.

[rozemarijn]

Noem mij maf of eng, maar Zwaantje...ik wist/voelde al dat jij zoiets hebt meegemaakt (maar om dat nu zo opeens tegen je te roepen vind ik ook zo raar..."goh, heb jij ooit een bijna-dood ervaring gehad?" is niet echt een goeie binnenkomer he).
[verberg= mogelijk gevoelig onderwerp] Ik heb zelf geen bijna-dood ervaring gehad. Mijn moeder wel, tot drie keer toe. En ik heb haar dus bij een van haar ervaringen aan mijn bed zien verschijnen en dat is echt..nou...twee jaar terug ofzo... Mijn moeder heeft inmiddels 1 CVA en 2 TIA's gehad.  Bij haar CVA, dat is ongeveer 12 jaar terug nu, zag ze haar oma bij zich die al lang overleden was. Ook andere figuren waren er en er was een licht, waar ze eerst wat bang voor was en toen nieuwsgierig naar werd. Ze voelde dat ze "los"kwam  van haar lijf en zweefde naar dat licht..En toen zag ze mij, ik was op dat moment bij Niels thuis en was aan het ontbijten. Ze heeft me exact verteld wat ik aanhad en at.(doodeng eigenlijk...) En daarna kwam ze in een soort weiland met prachtige kleuren en het voelde er zo fijn..ze wilde er eigenlijk blijven. Maar ze werd echt door een man terug gestuurd. Haar 3e TIA, nu 2 jaar terug, had ze een soortgelijke ervaring. Rond 3 uur 's nachts. Ik werd dus rond die tijd ook een beetje onrustig wakker. En toen zag ik mijn moeder dus aan het voeteneind van mn bed staan. Ik schrok natuurlijk, maar dacht dat ik vast nog half droomde en ben weer gaan slapen. De dag erna belde ze op en vertelde dat ze weer een TIA ha gehad..en een BDE. En dat ze aan mijn voeteneind van het bed had gestaan om afscheid te nemen, want ze wilde eigenlijk niet meer terug naar haar lichaam. En ze vertelde dat ik schrok...en mijn roze pyjama jasje aan had met een geruiten broek (klopte) en mijn haar ipv los in een vlecht had zitten. Oh en dat mijn telefoon van het nachtkastje was gevallen. Dat kan zij niet weten, die gekke details..... Affijn, ik was het voorval een beetje vergeten, tot ik dit las...haha.  Wat het ook veroorzaakt, ik weet het niet. Dat t bestaat, ben ik van overtuigd... 4 maanden terug zei mn moeder dat ze in bed ook zo een ervaring had gehad. Maar of dat nou een BDE is of gewoon een hallucinatie weet ik niet zo goed. .[/verberg]

[Zwaantje]

Wow Roos, bizar eigenlijk!
Dat je dingen ziet die je eigenlijk niet kan weten betekend voor mij dat dát in ieder geval geen hallucinatie is. Of een biologisch proces. Ik geloofde er niet echt in, ik dacht dat het vast wel een of andere reactie op hormonen of iets dergelijks is. Maar ik merk bij mezelf dat ik steeds redenen probeer te denken waarom het niet waar zou zijn. Dat ik mezelf probeer te overtuigen dat het niet kan, wat ik heb meegemaakt (en wat jou moeder dus heeft meegemaakt Rozemarijn).
Maar de laatste tijd komt de BDE vaak terug en ik droom ook raar/heftig (zie dromen topic). Ik denk dat ik gewoon moet gaan accepteren dat het wél is gebeurd en dat het wel kan. En ik moet een beetje gaan stoppen met mezelf overtuigen dat het niet is gebeurd. Zo verwerk ik natuurlijk niks..
Dus, jullie verhalen helpen wel

[rozemarijn]

ik snap de ontkenning ook heel goed. Ik heb jarenlang ervaringen die ik heb gehad (geen BDE, maar ik heb genoeg bizarre ervaringen) als niet waar, raar en kan helemaal niet afgedaan. Maar steeds als ik denk..zie je wel..t bestaat niet, het is fantasie, gebeurd er weer iets waaruit blijkt dat sommige dingen gewoon ECHT waar zijn.  En dat is zeker in een wereld als nu, waar iedereen heel rationeel denkt en kijkt en redeneert wel eens eenzaam. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik nu eenmaal iets heb wat anderen niet ontwikkeld hebben. En verder doe ik er niet heel veel mee, want naast bizar vind ik het zelf ook wel eens eng....
Fijn dat de verhalen wel helpen, want dit zijn ook dingen die je moet verwerken.

En overal is uiteindelijk een rationele verklaring voor trouwens, de vraag is echter of je alles daadwerkelijk moet willen verklaren...

[Bloempje]

Zwaantje, ik heb een bijna dood ervaring meegemaakt,

[verberg] ik heb een allergische reactie doorgemaakt waar ik 3 seconden van de dood verwijderd was... heel intens, en ook apart voelde net alsof het een droom was, ik hoorde ook ambulance medewerkers ''werken'' aan mij en een dikke prik, en ik heb wit licht gezien (bloeddrukdaling) en toen ik volgende ochtend wakker werd dacht ik werkelijk waar dat ik alles gedroomd had en dat het niet echt kon zijn... [/verberg]

Raar gevoel hé dat je ook maar delen kan herinneren en dat je idee hebt dat het niet werkelijk was, maar misschien is dat dan ook wel beter, dan dat je alles meemaakt in volle detail.