Ik ben het er ook mee oneens.
Ik heb nu bijna anderhalf jaar een vriend die niks heeft. Ik zal niet zeggen dat het nooit lastig is hoor, maar het kan heus wel goed werken. P. weet nu wat ik wel en niet kan en hoe ik in elkaar steek. En natuurlijk is het niet leuk voor hem dat ik niet alles kan, maar als je van elkaar houdt, is dat geen onoverwinbare hindernis. (Zo, dat is nog eens filosofisch he!).
En daarnaast, een relatie met iemand die gehandicapt is, lijkt me helemaal niet handig!
Je bent veel meer afhankelijk van hulp en aanpassingen, want wie moet dan bijvoorbeeld altijd de rolstoelen in de auto tillen? Even flauw voorbeeld hoor, maar lijkt me best onhandig. P. en ik gaan straks samenwonen en we kunnen alle huishoudelijke dingen zo verdelen, dat we allebei genoeg doe en ook datgene doen wat we kunnen.