Forum > Stellingen over HMS/EDS

Stelling #13:Mijn rolstoel beïnvloedt de eerste indruk die mensen van mij hebben

(1/6) > >>

Wendela:
Stelling: Mijn rolstoel beïnvloedt de eerste indruk die mensen van mij hebben

Ilona:
Deels mee eens deels onens, ik denk dat dit te maken heeft met de omgeving waar je op dat moment bent. Bij mij op school bijv. doen ze allemaal heel normaal. En in de stad bijvoorbeeld dan willen ze nog wel eens op een kinderlijk toon tegen mij praten. Over mij heen tegen Erik.

Dus ja op die manier ben ik er deels mee oneens en deels mee eens

rozemarijn:
Zie boven, deels mee eens en deels mee oneens. Mensen die mij kennen van "voor" de rolstoel doen normaal tegen me. Ze weten dat er in mn bovenkamer echt niks mis is en dat ik alleen lichamelijk wat mankeer. Wel denken ze soms nog teveel dat ik ergens niet aan mee zou kunnen doen vanwege de rolstoel.

Mensen die ik leer kennen nu, zijn eerder geneigd ook maar te denken dat ik geestelijk niet in orde ben, wat Ilona dus al zegt, in kinderlijke taal spreken, mijn taken proberen af te nemen want dat zal ik vast wel niet goed kunnen, dingen voor mij gaan doen, bijv. opeens helpen jas uittrekken...(ehm..dat kan ik zelf hoor)...

Dus het hangt idd van de omgeving af waarin je verkeert.

Janelle:
Hier ook deels mee eens, deels oneens. Mijn ervaring is dat mensen er snel aan wennen. Als ze je de tweede keer zien, reageren ze toch al normaler. Zo heb ik in de supermarkt een hele 'kennissenkring', die precies weten dat ze niks voor mij hoeven doen behalve als ik dat vraag, haha!

Het is denk ik ook een stukje eigen uitstraling. Als ik ergens binnenkom waar ik weet dat ik hulp nodig heb, bijvoorbeeld een onvoldoende aangepast openbaar gebouw, straal ik denk ik toch al wat onzekerheid uit en merk ik dat mensen sneller hulp aanbieden dan wanneer ik gewoon in de goed begaanbare winkelstraat ben, waar ik me zelfverzekerd voel en mijn eigen gang ga.

Nihlaeth:
Helemaal mee eens. (mensen die je al kende tellen niet want het gaat om de eerste indruk ;) )

Mensen gaan er vaak van uit dat ik niet kan praten, uitleg niet zal snappen en zelf geen beslissingen mag / kan maken. Er word vaak kinderlijk tegen me gepraat.

Ook lijkt het er op dat een elro voor veel mensen toch echt een soort van definitie is, sommige mensen die ik een paar jaar niet gezien heb herkennen me niet meer om dan een half uur later te komen met "Oooooooh, jij zat toch niet in een rolstoel vroeger?".

Natuurlijk zijn er genoeg mensen die niet zo veel last hebben van de stereotypes en vooroordelen en me normaal behandelen, maar toch blijf ik het 'gehandicapte meisje'. Ik vind het moeilijk om daar overheen te komen als ik nieuwe mensen ontmoet. Het gesprek gaat zonder uitzondering over mijn beperking/gezondheid en het is voor mij lastig om dat in een andere richting te sturen.

Navigatie

[0] Berichtenindex

[#] Volgende pagina