Wel of geen pijnstilling

[Nihlaeth]

Om weer even een oud zeer naar voren te brengen (we hadden dit topic ook op het vorige forum), want ik zit er nog steeds mee.

Ik zit weer enorm te tobben over het pijnstilling dilemma. Ik gebruik op dit moment helemaal geen pijnstilling en ik zit te twijfelen of ik er toch niet weer mee moet beginnen.

Een van de problemen die ik heb is dat ik nog steeds in de ontkenning zit over mijn pijn. Ik voer pijn nooit aan als een reden, noem het over het algemeen niet uit mezelf ('last van' kan nog, maar het woord pijn neem ik niet vrijwillig in de mond) en verberg het zo veel mogelijk voor de rest van de wereld, maar ook voor mezelf. Ik dissocieer lichamelijk gezien waardoor ik soms hele heftige pijn niet waarneem. Ik merk het dan uiteindelijk aan andere dingen, extreme vermoeidheid, moeite met praten, mensen niet kunnen verstaan, misselijkheid, de neiging om het gewricht in kwestie vast te houden, als het echt mis is heb ik ook wel eens een soort van opvliegers en ik schijn nogal wit te worden.

Of ik het nu voel of niet, ik doe eigenlijk nooit wat met mijn pijn. Als het echt te erg wordt ga ik me afzonderen en op bed liggen en op een gegeven moment besluit mijn lichaam dat het genoeg geweest is en dan val ik weg. Ik kan wel huilen als ik bedenk wat ik mezelf aandoe... Ik ben met mijn behandeling in Altrecht veel bezig geweest met het taboe doorbreken, er ten minste over praten.

Ik heb een paar jaar geleden met heel verkeerde redenen (over mijn grenzen heen gaan) arcoxia (NSAID) voorgeschreven gekregen. Ik reageer sowieso niet goed op de normalere pijnstillers. Paracetamol, ibuprofen, aspirine, ik krijg er nare bijwerkingen van en het stilt geen pijn. Op arcoxia reageerde ik ook niet zo goed, het haalde de pijn wel weg maar ik kreeg er narcolepsie van (ik viel elke tien minuten en geregeld halverwege een zin in slaap), ik denk dat dat deels ook wel kwam omdat de pijn even weg was (het houdt me wakker). Maar goed, binnen een maand kwam de pijn er behoorlijk doorheen en toen ben ik gestopt.

Ik ben bang om weer aan pijnstillers te beginnen omdat ik nu al behoorlijk veel moeite heb met op mijn grenzen letten, maar ook omdat ik bang ben om controle kwijt te raken. Niet alleen vanwege die narcolepsie, ik ben bang dat pijnstillers me zullen veranderen...

Maar wat me doet twijfelen is dat ik nauwelijks helder na kan denken, echte goede, heldere dagen zijn zeldzaam. Ik kom erg moeilijk in slaap, deels ook om andere redenen maar de pijn speelt er wel een rol in. Ik ben heel snel overprikkeld, twee afspraken op een dag is eigenlijk al te veel voor me. Ik ben veel somber, wat niet heel gek is aangezien ik een dysthieme stoornis (soort van depressie) heb, maar ik vraag me wel af of dat minder zou zijn als de pijn minder is. En wat ik natuurlijk weer over probeer te slaan maar wat wel gewoon een reden is, het doet PIJN.

Als ik zo terug lees denk ik dat ik neig naar toch wel pijnstilling gaan gebruiken. Wat dan weer een nieuw probleem met zich mee brengt, hoe en met wie ga ik dit bespreken... Ik ken mijn huisarts nog niet echt (al lijkt hij een erg aardige man) en een specialist hebt ik ook niet. Maar wat me het meeste dwars zit is het hoe. Ik voel me nu al een aansteller en ik ben erg bang dat als ik erover begin dat een arts zal denken dat ik een soort verslaafde ben ofzo (ik kijk te veel tv). Het zou voor mij veiliger voelen om naar TENS te vragen, al betwijfel ik of dat een goede optie voor mij zou zijn.

Wanneer hebben jullie de beslissing gemaakt om pijnstilling te gaan gebruiken? Wat waren jullie overwegingen? En als je geen pijnstilling gebruikt, wat zijn daar je overwegingen voor?

[Rachel]

Ik ben met pijnstilling begonnen toen ik bijna niet meer kon lopen van de pijn in mijn knieën. Ik kreeg diclofenac maar bleek niet tegen NSAID's te kunnen. Toen heb ik paracetamol/codeïne gekregen dit heb ik in het begin regelmatig gebruikt. Ik kreeg er alleen ongelovelijk veel hoofdpijn en migraine aanvallen van. Toen kwam ik in mijn eerste reva traject wat enorm heeft geholpen en slikte geen pijnstillers meer alleen sporadisch... dit heb ik lang volgehouden. Toen het weer slechter ging heeft de huisarts zaldiar voorgeschreven in het begin regelmatig gebruikt maar ook dit verloor zijn werking en wederom de enorme hoofdpijn en nu gebruik ik het zo af en toe.. Als ik het weer meer gebruik merk ik dit gelijk aan de hoofdpijn en ik vind hoofdpijn en migraine eigenlijk erger dan de andere pijn. Bovendien omdat het zijn werking verliest vind ik het zonde om die "troep" te gebruiken als het niet of nauwelijks werkt. Tussendoor nog wel nortrilen gebruikt (anti depressiva) dit wordt ook wel als pijnstiller gebruikt maar na 6 weken nog geen effect dus ook mee gestopt. En nu ben ik zelf op het punt om er weer naar te gaan kijken. Maar er zijn bepaalde dingen die ik niet wil proberen zoals morfine of morfinepleisters...

[darkangel]

Om te beginnen ik heb denk ik niet zo veel pijn als jij. Maar ik herken het wel, dat niet (willen) voelen.  Door een ontsteking aan mijn voet heb ik 3 weken artrotec moeten slikken. Maar o o o wat voelde ik me goed. En wat een hel was het om er mee te stoppen. Ik wist niet dat ik met zoveel pijn rondliep.

Vervelende is ik kan helemaal niet meer tegen NSAID's, krijg er vreselijke darmklachten van of wordt er benauwd van. Dus dat is geen optie meer.

Ik begin zo wie zo iedere morgen met 2 paracetamol, en afhankelijk hoe ik me voel de rest van de dag niks meer. En dan sávond een mol met codeine. Dit omdat ik dan gewoon beter slaap, en niet wakker wordt van pijn. Dit is wel iets wat ik aan de artrotec heb over gehouden. Daardoor ben ik er achter gekomen dat ik wakker wordt van de pijn.

Of het goed is je pijn weg te drukken en het niet meer te willen voelen... Ik weet het niet. Voor medicatie slikken is veel wel te zeggen veel niet. Dus ik heb daar geen antwoord op.

Ik heb periodiek veel meer last. En heb nu in overleg toestemming overdag meer mollen met codeine te nemen. Het neemt de top er af, maar de pijn is niet weg. Maar ik vind de stap naar tramadol vrij groot en dat is voor mij de volgende stap.

Nilhaeth, ik denk niet dat het kwaad kan toch eens over pijnstilling te hebben. Er zijn zo veel mogelijkheden. De lijfelijke reacties die je hebt zijn ook deels door oververmoeidheid door die pijn. Je voelt het misschien niet. Maar het is er wel, en het wegdrukken kost ook energie. Neem je die pijn weg, dan kan je lijf als reactie suf en moe en in slaap vallen. Komt het dan eindelijk weer aan toe. IK heb nog nooit zo vast geslapen als op de artrotec... dus dat zegt ook een hoop denk ik.

Sterkte met je keuze!!

[Wendela]

Ik ben pas weer begonnen met (het regelmatiger slikken van) pijnstillers en eigenlijk vanwege dezelfde "klachten" als jij hebt Nihleath, alleen dan in mindere mate. Ik was steeds vaker in tranen 's avonds, was witjes en ontzettend moe. Pijn slurpt energie, ook al "voel" je het niet. Want ik ben ook heel goed in het negeren van pijn, ik dissocieer niet maar het komt wel in de buurt zeg maar. Misselijkheid, moeite met focussen op gesprekken, niet tegen aanraking of andere prikkels kunnen etc, ik had er ook allemaal last van. Daarnaast sliep ik elke middag minstens 2 a 3 uur. In totaal had ik meer dan 12 uur slaap nodig per dag! Toen ben ik begonnen met tramadol op de momenten dat de pijn te erg werd, maar daarmee liep ik ook achter de feiten aan. Ik wachtte veel te lang voordat ik iets nam omdat ik niet afhankelijk wilde worden van de pijnstillers. Sinds anderhalve week neem ik 4 keer daags iig 10 druppels tramadol (4x daags 25 mg. Staat dus gelijk aan 2 pillen per dag). Dat is de basis die ik met de huisarts heb afgesproken. Het is vaak niet genoeg en de laatste 2 doseringen op de dag zijn dan vaak ook hoger (vaak 20 druppels, of terwijl 50 mg)

Ik voel me nu veel vrolijker en slaap bijna niet meer overdag. Iig niet meer met pijn als reden, ik slaap alleen nog als ik echt moe ben. Wel maak ik nog steeds nachten van 9 a 10 uur 
Mijn pijn is niet weg, maar wel veel beter houdbaar. En met de dosering die ik neem merk ik overdag wel als ik over mn grenzen ga, want dan komt de pijn er toch gewoon doorheen. Ik moet zeggen dat de pijnstilling me nog steeds tegenstaat hoor, ik zie nu alleen ook wat het me wel kan brengen. Maar mijn verhaal waarom ik geen pijnstilling wou slikken ken je denk ik wel?

edit: ik vroeg me af of je wel wat voorgeschreven hebt gekregen voor je dysthymie?

[rozemarijn]

Ik herken het verhaal ook wel. Ik heb heel lang erg veel weerstand gevoeld tegen het gebruiken van pijnstilling. Ik kreeg wel gewoon tramadol en ibuprofen, maar ik slikte het meer niet dan wel zeg maar. Tot ik gewoon niet meer op of om kon van de pijn en het niet meer te negeren viel.

Toen ben ik begonnen met het dagelijks slikken van pijnstilling en ik merk dat het me wel degelijk wat brengt. Ik ben niet meer zo vermoeid als anders aan het eind van de dag en ik ben ook voor Niels wel gezelliger. Ik ben niet pijnvrij maar de pijn is zodanig dat ik het wel kan behappen zo over de dag gezien. Natuurlijk doe je het liever zonder, maar wat niet gaat, gaat niet.

Ik denk dat mensen met chronische pijn heel goed de pijn kunnen "negeren"..maar dat is ook onze valkuil omdat we dan wel te lang doorlopen met de pijn en daardoor de kwaliteit van leven echt niet beter wordt.

Ik hoop dat als je wat regelmatiger pijnstilling neemt, je zult merken dat het je wel degelijk wat kan brengen.

[Nihlaeth]

@ wendela: ik heb nooit wat geslikt voor depressie, dat vind ik nog veel enger dan pijnmedicatie.

Ik moet over een half uurtje richting de psychotherapeut en ik heb me voorgenomen dit te bespreken. Nouwja, bespreken, ik heb mijn berichtje uitgeprint. En ik ga waarschijnlijk volgende week naar de huisarts hiermee.  doodeng...

[Maaike]

Heel veel succes, Nih! Knap dat je er nu toch mee bezig gaat.

Ik wilde heel lang geen pijnstillers slikken omdat ik bang was dat ik er door zou veranderen, er bijvoorbeeld duffer en afweziger van zou worden. Maar pijn verandert je ook. En sinds ik goede pijnstillers heb, merk ik dat ik langzamerhand weer mezelf word. Ik ben veel vrolijker, weer in voor gekke dingen en ik kan veel meer hebben. Eerst werd ik snel boos en geirriteerd en had ik gewoon geen zin meer in leuke dingen.

[rozemarijn]

Dat herken ik wel Maaike! Ik dacht eerst ook dat ik suf en afwezig zou worden door de pijnstilling. De paracetamol codeine zorgde daar inderdaad toen wel voor. Daarbij kwam er nog veel te veel pijn doorheen. Pijn veranderd je doen en laten en vaak, zonder dat je er erg in hebt, verandert je persoonlijkheid er ook gewoon door. Ik merkte het aan mezelf. Ik werd wat jij al zegt, snel boos, geirriteerd, was erg moe en had geen zin in dingen. Sinds ik Zaldiar gebruik is dat een stuk opgeknapt, en nu ik voor het slapen amytriptiline heb (wat ook helpt tegen zenuwpijn, en dat scheelt ook nog s) ben ik wel gezelliger en in voor meer leuke dingen.

Anti-depressiva slikken is geen schande hoor Nih. Mijn moeder heeft een bipolaire stoornis (manische depressies). Zij mist een stofje in haar hoofd en moet daarom pillen slikken. Dat is geen schande, dat is noodzakelijk. Het is namelijk nog minder leuk steeds maar in de put te zitten, of steeds maar heen en weer te slingeren tussen hyper en depri.
Ook bij mij heeft amytriptiline ook effect op mijn humeur. Maar of het echt door die pil komt, of doordat ik beter slaap en minder zenuwpijn heb, daar kom ik niet helemaal uit. Misschien allebei.