Meiden met HMS/EDS
HMS/EDS Algemeen => Stellingen over HMS/EDS => Topic gestart door: Wendela op 25 oktober 2012, 00:01
-
Stelling: Mijn rolstoel beïnvloedt de eerste indruk die mensen van mij hebben
-
Deels mee eens deels onens, ik denk dat dit te maken heeft met de omgeving waar je op dat moment bent. Bij mij op school bijv. doen ze allemaal heel normaal. En in de stad bijvoorbeeld dan willen ze nog wel eens op een kinderlijk toon tegen mij praten. Over mij heen tegen Erik.
Dus ja op die manier ben ik er deels mee oneens en deels mee eens
-
Zie boven, deels mee eens en deels mee oneens. Mensen die mij kennen van "voor" de rolstoel doen normaal tegen me. Ze weten dat er in mn bovenkamer echt niks mis is en dat ik alleen lichamelijk wat mankeer. Wel denken ze soms nog teveel dat ik ergens niet aan mee zou kunnen doen vanwege de rolstoel.
Mensen die ik leer kennen nu, zijn eerder geneigd ook maar te denken dat ik geestelijk niet in orde ben, wat Ilona dus al zegt, in kinderlijke taal spreken, mijn taken proberen af te nemen want dat zal ik vast wel niet goed kunnen, dingen voor mij gaan doen, bijv. opeens helpen jas uittrekken...(ehm..dat kan ik zelf hoor)...
Dus het hangt idd van de omgeving af waarin je verkeert.
-
Hier ook deels mee eens, deels oneens. Mijn ervaring is dat mensen er snel aan wennen. Als ze je de tweede keer zien, reageren ze toch al normaler. Zo heb ik in de supermarkt een hele 'kennissenkring', die precies weten dat ze niks voor mij hoeven doen behalve als ik dat vraag, haha!
Het is denk ik ook een stukje eigen uitstraling. Als ik ergens binnenkom waar ik weet dat ik hulp nodig heb, bijvoorbeeld een onvoldoende aangepast openbaar gebouw, straal ik denk ik toch al wat onzekerheid uit en merk ik dat mensen sneller hulp aanbieden dan wanneer ik gewoon in de goed begaanbare winkelstraat ben, waar ik me zelfverzekerd voel en mijn eigen gang ga.
-
Helemaal mee eens. (mensen die je al kende tellen niet want het gaat om de eerste indruk ;) )
Mensen gaan er vaak van uit dat ik niet kan praten, uitleg niet zal snappen en zelf geen beslissingen mag / kan maken. Er word vaak kinderlijk tegen me gepraat.
Ook lijkt het er op dat een elro voor veel mensen toch echt een soort van definitie is, sommige mensen die ik een paar jaar niet gezien heb herkennen me niet meer om dan een half uur later te komen met "Oooooooh, jij zat toch niet in een rolstoel vroeger?".
Natuurlijk zijn er genoeg mensen die niet zo veel last hebben van de stereotypes en vooroordelen en me normaal behandelen, maar toch blijf ik het 'gehandicapte meisje'. Ik vind het moeilijk om daar overheen te komen als ik nieuwe mensen ontmoet. Het gesprek gaat zonder uitzondering over mijn beperking/gezondheid en het is voor mij lastig om dat in een andere richting te sturen.
-
Haha, je hebt helemaal gelijk, Nihlaeth! Ik had even over dat 'eerste' heen gelezen ;)
-
Daar heb je zeker een Punt Nihlaeth, maar ik denk dat je ook altijd dat "gehandicapte meisje" zal blijven want ja hoe je het went of keert die rolstoel blijft zichtbaar.
En ik vind dat op scholen ook altijd moeilijk want op mijn dossier stond altijd probleemgeval, omdat het thuis niet goed ging en ik ook veel spijbelde toen we dat gehad hadde. Was ik eindelijk even normale leerling tot dat De hms om de hoek kwam en zeker toen ik in een rolstoel kwam. Nu staat er helaas weer probleem leerling op mijn dossier en dat vind ik best lastig eerlijk gezegd!
-
Ik gebruik zelf maar heel incidenteel een rolstoel, dus kan hier niet helemaal over meepraten. Merk wel een beetje hetzelfde effect bij het gebruik van een loopfiets volgens mij.
(Al heb ik het niet altijd door; was van de week in de winkel en vroeg me af of de verkoopster dacht dat ik doorliep zonder te betalen omdat ze zo keek, maar het bleek om de loopfiets te gaan. :AA:)
Ik denk dat het in ieder geval wel de eerste indruk beinvloedt, hopelijk niet helemaal bepaald maar je kan er ook niet omheen. Bij een eerste indruk zijn altijd dingen als kapsel, kledingstijl e.d. al van invloed, dus iets ongewoners als een rolstoel helemaal. Maar het blijft jammer dat mensen je dan vaak ook anders gaan behandelen. :(
-
Ik heb het idee dat het bij mij niet zo is... Er wordt nooit over me heen gepraat sterker nog ik heb precies het omgekeerde. Wat ik wel heb is inderdaad dat mensen vragen of ik erbij kan bijv in de supermarkt maar nooit op een kinderlijke manier. Ik heb zelfs dat mensen mij toegankelijker vinden sinds ik in de rolstoel zit omdat ik blijkbaar een openere uitstraling heb. Ipv geconcentreerd proberen te lopen en de schijn op houden dat het wel gaat heb ik er aan toe gegeven en dat was zo'n opluchting achteraf.
-
Ik merk wel vaak dat mensen (zoals hier boven al eerder genoemd is) kinderlijker tegen me beginnen te praten, maar zodra ze merken dat ik absoluut niet achterlijk ben ofzo. Heb ook wel regelmatig dat als ik met me vriendin aan het shoppen ben en ik met rolstoel ben, mensen al snel tegen die vriendin te praten alsof ik dr niet ben of ik het niet zou begrijpen... Dan zegt die vriendin zelf al vaak: als je haar iets wilt vragen, doe dat gewoon, want aan dr kop mankeert nix ;D
-
Dat is ook Niels zijn reactie inderdaad. Ik vraag me soms weleens af of ik ook zo een gehandicapt gezicht heb dan, dat mensen opeens overal mee moeten helpen...
-
Nou, ik krijg wel eens het gevoel dat mensen op dat moment alleen je rolstoel zien en niet jou als persoon.... :/
-
Ik vrees dat dus met jou... best lastig als je mensen ervan moet overtuigen dat je heus echt zeker te weten alles gewoon nog op een rijtje hebt..
-
Jah precies, dat is zeker lastig... Heel af en toe word ik er ook wel een beetje kriegel van, als mensen ineens bij de supermarkt dingen uit je handen gaan pakken om je te helpen inpakken. Dan heb ik vaak wel zoiets van: hallo, anders vraag je het eerst even... Maar vooral het kinderlijke praten of helemaal niet tegen me praten is het meeste wat ik ervan merk...
-
Ik krijg ook weleens een aai over mn wang ofzo..echt WHUUT 0.0
-
Ik denk dat het heel erg aan je instelling en uitstraling ligt. Als jij vol zelfvertrouwen daar zit en dat ook uitstraalt dan denk ik dat mensen sneller geneigd zijn om je normaal te behandelen. Ik heb eigenlijk alleen dat soort stomme reacties als ik moe ben en veel pijn heb. Dan straal ik namelijk niet meer dat zelfvertrouwen uit en dan zit ik er ook bij als een zoutzak. Geen wonder dat mensen dan denken dat ik best wel eens niet helemaal 100% zou kunnen zijn :P
Ik blijf het wel irritant vinden als mensen het wisselgeld bijvoorbeeld aan degene die toevallig met mij mee is geven of mij negeren als ik "goedemiddag" zeg en dan vervolgens wel zelf "goedemiddag" tegen mijn vriendin, zusje, moeder of Jeroen bijvoorbeeld zeggen. Maar toch, dan denk ik dat als ik daar iets zelfverzekerder en vol energie had gestaan dat het dan toch weer anders was geweest. Al blijven er natuurlijk altijd mensen met vreselijke vooroordelen over gehandicapten, zie zullen nooit veranderen in hun reactie.
Dus de eerste indruk ligt maar voor een klein deel aan je rolstoel. Wat je uitstraalt heeft denk ik een veel grotere invloed.
-
Oh hahahahaha dat heb ik nog nooit gehad gelukkig! ;D Dat lijkt me echt het toppunt van maf! Wildvreemde mensen die je ineens een aai over je wang of over de bol geven.... ;D
-
Ik denk dat je daar wel een heel belangrijk punt hebt, Wendela.
Al weet ik wel dat ik het toen ik nog bij de slager werkte ook wel eens lastig vond. Als er iemand met rolstoel kwam mét een begeleider moet je toch veel bewuster naar 2 hoogtes kijken dan als het 2 lopende mensen zijn. Dus als je er niet aan gewend bent en als verkoper een beetje onzeker, maak je dan ook al snel stomme fouten. (Niet te nadrukkelijk kijken, ook niet negeren - maar gewoon normaal behandelen terwijl je je heel bewust bent van je eigen gedrag is dan best lastig :P.) Bij mensen op gelijke hoogte hoef je niet bewust te kiezen wie je aanspreekt, omdat je dan makkelijker tijdens een vraag naar allebei kijkt ongeveer.
Dus dan ligt het niet aan de persoon in de rolstoel, maar aan de onzekerheid van de verkoper.
-
En dat is ook weer waar Corine! Het komt ook vaak door een samenloop van verschillende omstandigheden dat je van die rare dingen hebt. En ach, later kan ik er wel weer om lachen
-
Ik denk dat dit erg afhankelijk is van je uitstraling. Ik heb doorgaans (tenzij ik erg moe ben of pijn heb, herken me in het verhaal van Wendela) een open en zelfverzekerde uitstraling. En daardoor zien de mensen de persoon in de rolstoel en niet alleen de rolstoel. Toen ik jaren geleden in de rolstoel kwam en nog de hele tijd geduwd werd, dachten de mensen veel vaker dat het tussen mijn oren niet goed zat. Zelf hoepelen lijkt blijkbaar te indiceren dat het tussen je oren wel oké zit. Dus wat dat betreft zit ik goed ;). Natuurlijk zijn er nog wel eens mensen die me niet voor vol aan zien, maar ik word niet meer aangesproken met dat typische toontje dat mensen gebruiken als ze tegen iemand met een zichtbare verstandelijke beperking praten.
-
Ik denk dat uitstraling inderdaad wel een verschil kan maken, maar ook daar zitten beperkingen aan. Toen ik nog in een handbewogen rolstoel zat werd ik vrijwel niet als een klein kind aangesproken en had bijna nooit last van ongepaste aanraking (schouderklopjes, hand op hoofd enzo). Geduwd worden maakt dat erger. Maar ik merk dat een elro heel erg met een mentale handicap wordt geassocieerd. Het is ook een groot en imponerend ding, sommige mensen zien ALLEEN maar de rolstoel. Denken dan ook dat ze me hebben zien rijden simpelweg omdat iemand in een elro langs reed enzo.
Ik denk dat een handbewogen actieve rolstoel minder invloed heeft op een eerste indruk dan een vegro vrachtwagen met duwer of een enorme elektrische rolstoel.
-
Dat merk ik ook, met elro reageren mensen anders op me dan met handbewogen rolstoel terwijl ik in m'n handbewogen rolstoel eigenlijk altijd geduwd wordt.
Maar je uitstraling maakt inderdaad ook een groot verschil, ik herken me ook in het moe en pijn verhaal.
Ik merk ook dat het verschil maakt waar je bent, op de universiteit wordt ik eigenlijk altijd normaal aangesproken terwijl dat in winkels soms heel anders is.
-
Toch denk ik dat als ik vol energie in een elro zou zitten ik als "voller" zou worden behandeld dan als ik extreem moe en met pijn in een handbewogen stoel zou zitten.
Maar ik ben het er mee eens dat het soort rolstoel en of je geduwd wordt effect heeft naast je uitstraling. Maar ik denk ook dat je uitstraling best een knauw kan krijgen door het duwen ook. Dubbele werking zeg maar.
Daarom laat ik mij ook weinig duwen, ik hou wel vaak de hand van mijn moeder of vriend vast. Zelfde effect (met een zere pols gratis erbij, dat wel), maar veel socialer en veel minder "gehandicapt".
-
Misschien dat ik het daarom niet heb? Ik wordt nooit geduwd omdat ik e-motion heb en de mensen herkennen dat systeem over het algemeen toch niet als elektrische ondersteuining...
-
Ik word wel vaker geduwd misschien komt t daardoor ofzo
-
Ik ben het er wel mee eens. Ik vind het eigenlijk best logisch dat het de eerste indruk beïnvloed. Je zit immers niet voor niets in een rolstoel. Maar ik heb gelukkig nooit dat mensen op zo'n kinderlijke manier naar me praten. Pff gelukkig niet. Ik denk dat dat ook sneller bij een elro gebeurt idd. En het kan ook aan de "vooroordelen" van de persoon die je ontmoet zelf liggen. Ook al zit je er dan nog zo zelfverzekerd en open bij, als iemand een standaard beeld van elro=verstandelijk beperkt heeft, kan je er zelf niks aan doen.
Maar voor andere personen denk ik idd dat het ook scheelt wat je zelf uitstraalt.
Op mijn vorige opleiding zeiden mensen dat ze me helemaal niet als "gehandicapte" zagen omdat ik zo normaal en vrolijk over kwam. Maar mensen behandelen me toch anders als ze me nog niet kennen. Vaak met goede bedoelingen natuurlijk. Maar ik bedoel, dan wordt de eerste indruk dus wel beïnvloedt door de rolstoel.
Beetje wazig verhaal maar goed
-
Binnenkort krijg ik ook een stoel en ben dus ook bang om als een kind behandelt te worden. Zou niet weten wat ik zou doen als iemand mij over de wang heen aait. Gelukkig lees ik ook positieve verhalen en dat het wel meevalt. We zullen het zien.
-
Je kunt een eerste indruk wel veranderen door gewoon te laten zien dat je niet gek bent. Ik maak heel vaak praatjes met mensen en die zien dan ook meteen in dat alles wel op een rijtje zit.
Het gebeurt wel vaak dat mensen mijn vriend aankijken of aanspreken maar dat ligt er ook aan dat je twee hoogtes hebt om naar tramlijnen ipv als je maast elkaar staat