Forum > Hulpmiddelen en praktische zaken

Onaangekondigde hulp.

(1/4) > >>

Wendela:
Ik werd vanmiddag zomaar "out of the blue" geholpen op de roltrap. De persoon achter mij zei helemaal niks, maar begon mij ineens te duwen. Ik maak dit vrij vaak mee en heb er eigenlijk een beetje de "schurft" aan. Dit komt doordat mensen die mij in het verleden, zonder iets te zeggen, hebben geholpen mij regelmatig (per ongeluk) pijn hebben gedaan of mij in gevaar of gewoon verlegenheid brachten.*

Nu heb ik op facebook gepost dat ik het dus niet fijn vind als iemand zonder iets te zeggen helpt. Er is een iemand (een goede vriend van me, die btw ook in een rolstoel zit) die het er niet helemaal mee eens is. Hij vind dat mensen door dit soort reacties juist nog minder vaak gaan helpen en dat dat een probleem in Nederland is. Ik ben het er mee eens dat mensen in Nederland elkaar te weinig helpen, maar wat mij betreft gaat mijn punt dus om iets heel anders. Het onaangekondigd helpen. Dus zonder het te vragen of ook maar iets te zeggen iemand gaan helpen. Wat vinden jullie hiervan? En vind je de plotselinge hulp ook vervelend of juist prettig? Wat zouden mensen wat jou betreft moeten doen? Hoe reageer jij als iemand je zomaar helpt en je daarbij in gevaar brengt?

Dan moet ik nog even zeggen dat hulp, hoe onverwacht en onaangekondigd ook, altijd goed bedoeld is natuurlijk. Daar twijfel ik niet aan en ik ben ook zeker niet geïrriteerd over de intentie van mensen. Het zijn de onwetendheid en de domme/gevaarlijke acties van mensen die mij persoonlijk irriteren. Ik ben van mening dat je nooit ongevraagd aan een vreemde zit en dus ook niet aan zijn of haar hulpmiddel.



* Ik zal eens een paar situaties die ik heb meegemaakt hier neerzetten. Zet gerust je eigen ervaringen hier ook neer.

1. Ik ga elke dag met de bus en ik kan er zelf prima in komen. Op een dag lukte het mij maar niet om de bus in te komen, bleek dat de vrouw achter mij uit alle macht tegen mijn stoel aan stond te duwen om mij te helpen. Pas na een hele tijd had ik door waarom ik toch de bus niet verder in kwam (ik stond met mijn voetenplaat in de bus, maar mijn wieltjes nog tegen de bus aan). Hierdoor was ik echt vrij geïrriteerd, omdat die vrouw me gewoon aan het tegenwerken was.

2. Een andere keer wou ik de bus uitspringen. Ik ga dan op mijn achterwielen de bus uit. Een passagier achter mij bedacht mij te moeten helpen door mij te kantelen en de bus uit te duwen. Hij duwde dus hard op mijn duwhaken zoals je bij een thuiszorgrolstoel zou doen. Echter mijn rolstoel staat erg scherp en kiepert dus zo om. Tegelijkertijd reed ik de bus uit met als gevolg dat ik achterover zou gaan klappen. Gelukkig kon ik mij nog vastgrijpen en overeind blijven. Ik had mijn hoofd keihard op de busrand kunnen stoten! Dit is dus gewoon gevaarlijk! Juist omdat de man niks zei en ik dus niet wist wat hij van plan was had dit goed fout kunnen gaan.

3. Geen hulp voor mij, maar voor de persoon zelf: Ik was in een winkel samen met Jeroen. Wij stonden voor de kassa en ruim een meter achter ons stond een tafel met agenda's. Tussen ons in dus ruim de open ruimte om langs te lopen. Vervolgens kwam er een man aan die op mijn schouder leunt (en hard!) om er "langs" te moeten. Ik sprak hem gelijk aan op het feit dat hij zomaar aan mij zit en dat ik dat niet vind kunnen. Hij beweerde het steuntje nodig te hebben om er langs te gaan en dat hij dan best even op mij mag leunen. Vervolgens klopt hij op mijn schouder alsof ik een klein kind ben. Toen was ik natuurlijk helemaal van mijn apropos. Jeroen gaat nog even in discussie met de man. Later zijn we in een andere winkel en komt de man weer naar ons toe om te zeggen dat hij echt wel op mij mocht leunen. Ik zei hem dat hij niet kon weten wat mijn aandoening is, dat je sowieso nooit zomaar aan mensen hoort te zitten en dat mijn schouder wel uit de kom kon gaan door dat geleun. Hij beweerde vervolgens dat een schouder niet uit de kom kan en zegt daarbij dat zijn arm gevoelloos is en dat hij dus niet hard kan leunen. Later kwam ik er achter dat mijn schouder inderdaad uit de kom was gegaan. Voor het eerst sinds lange tijd. (Ik zat zwaar onder de meds die dag en voelde het dus niet gelijk)

Nou dat zijn wel weer genoeg voorbeelden. Vooral de busscenario's en die op de roltrap komen vaak voor bij mij. Ik heb me regelmatig zeer gedaan door dit soort acties en hier komt dan ook mijn allergie voor ongevraagde hulp vandaan. Ik kan het altijd waarderen wanneer iemand vraagt of ik hulp nodig heb, maar van ongevraagde hulp gaat bij mij alles al jeuken.

Zwaantje:
Ik vind het persoolijk ook niet fijn als mensen mij onaangekondigd helpen, en al helemaal niet als ze achter je staan (je kan ze dus niet zien). Je hebt dan geen idee dat er uberhaupt iemand helpt.. Dat kan inderdaad ongelukken veroorzaken. Ik dat het beter is als diegene eerst even vraagt of je hulp nodig hebt. Als iemand mij zomaar helpt en me daarbij in gevaar brengt zeg ik er wat van, zeker als het mensen zijn die ik ken of vaker tegen ga komen, om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Maarja ik probeer dan niet chagrijnig op de mensen te worden want die bedoelen het allemaal alleen maar goed. Maar door die slechte ervaringen van jou kan ik begrijpen dat je er 'jeuk' van krijgt. Je hebt gewoon een soort van kleine trauma's opgelopen!
Misschien moet je een bordje aan je rolstoel hangen : U DIENT MIJ NIET ONAANGEKONDIGD TE HELPEN. :AA:

Maar soms zijn er bijvoorbeeld ouderen, die slecht ter been zijn, die onaangekondigd hulp krijgen. Dan vind ik het wel weer goed dat er 'automatisch' voor wordt gezorgd dat deze oudere mensen goed de bus uit komen, of veilig de straat over steken.
Soms zijn er ook mensen die niet zomaar om hulp durven vragen, die staan dan bijvoorbeeld te klunzen. En als mensen dan onaangekondigd helpen vind ik het ook goed. Dus ja soms is het irritant maar soms is het ook erg fijn en sociaal. Dus ik snap jou, maar die vriend van jou ook :P


ik had op school regelmatig dat iemand mij ineens begon te duwen in de gangen. Ik moest dan echt achterom kijken om te zien wie dat dan was. Het gekke is dat diegene mij dan ook onaangekondigd los laat. Dus als ik ben gestopt met rollen om me aan haar over te geven, en zij stopt ineens met duwen, dan bots ik tegen de muur aan omdat ik niet door heb dat er niemand meer voor me stuurt.. Ja klinkt lomp maar goed. Het was wel irritant en het duurde echt ff voordat ze door had dat ze dat maar niet meer moest doen.

Marianne:
Ik ben het met je eens, wendela. Ik vind dat mensen nooit ongevraagd aan je of aan je rolstoel mogen zitten, ook niet als de intentie goed is. Ik ben daar niet van gediend.
Ongevraagd helpen zónder mij of mijn stoel (voelt als deel van mijn lijf) aan te raken, vind ik wel prima. Als ik iets laat vallen en iemand raapt het voor me op, is dat oke. En als iemand ongevraagd een deur voor me openhoudt als ik er aan kom, vind ik dat fijn. Maar ze moeten niet opeens aan mij of aan mijn stoel gaan trekken, want daar word ik kriegel van en ik schrik elke keer, omdat ik bang ben dat ze me pijn doen. Ook mensen die vinden dat ze op je schouder mogen leunen (ik herken je voorbeeld van in die winkel, wendela!) vind ik heel vervelend.
Toen ik nog duwhandvatten op mijn rolstoel had, gingen mensen mij ongevraagd duwen. En inderdaad stoppen ze dan onaangekondigd met duwen, waardoor je zomaar tegen een muur aan kunt knallen. Mijn zus gaf me laatst een duwtje de brug over, ongevraagd, van haar kon ik het wel weer hebben. Maar van vreemden of vage kennissen niet hoor! Dat is ook een van de redenen dat ik geen duwhandvatten op mijn stoel heb, ook al heb ik eigenlijk zo nu en dan een duwtje nodig (maar dat ik nog gedeeltelijk in de ontkenningsfase zit is een ander verhaal).

Rachel:
Hoewel het meestal goed bedoelt is.. Houdt ik er ook niet van als iemand mij onaangekondigt helpt en daarbij mij of mijn stoel aanraken. Maar ik ben het wel met marianne eens, wanneer ik iets laat vallen en iemand raapt dat op vind ik dat wel prettig. Als mensen vragen of ze moeten helpen of vragen of het gaat vind ik dat wel heel aardig bedoelt en zeg ik ook altijd vriendelijk dat het wel lukt oid. Maar toch is het ergens wel fijn dat er tenminste nog mensen zijn die willen helpen al uit zich dat soms erg ongelukkig/gevaarlijk. Maar als ik zie of denk dat iemand hulp nodig heeft vraag ik het wel altijd eerst.. heb ik ook altijd gedaan. Ook omdat ik het sowieso niet prettig vind als onbekende mensen aan mij zitten heb ik altijd gehad. En dat leunen op mijn stoel vind ik ook vreselijk vooral als mensen hard leunen omdat, dat toch aan de rugleuning trekt. Op een of andere manier hebben mensen toch de neiging om te leunen ook al is er meer dan genoeg ruimte. Overigens had ik net het weekend mijn duwhandvatten eraf gehaald maar ik rijd dan ook met e-motion.

rozemarijn:
Ik herken wel wat je vertelt wendela. Ik vind dat soort hulp ook gewoon heel vervelend. Omdat er, zoals in je voorbeelden al staat, heel gevaarlijke situaties ontstaan. En het op je mogen leunen vind ik helemaal niet kunnen. Je
bent geen paaltje of ding..

Navigatie

[0] Berichtenindex

[#] Volgende pagina