Het is en blijft moeilijk , pijn aangeven. Ik heb er zelf enorm moeite mee. Ik roep ook vaak, ach valt mee.. en in werkelijkheid is het niet te harden. Ik dwing mezelf nu wel tot aangeven van pijn tegenover Niels. Want dat moet ook wel, je woont samen dus moet je het wel goed aangeven. Niels heeft trouwens eerder door dan ik dat ik pijn heb. En aan artsen probeer ik ook eerlijk aan te geven als iets pijn doet. Maar het ligt echt niet in mijn aard het uit te brullen van de pijn. Dat heb ik alleen bij de hoofdpijnaanvallen, dan moet ik brullen want ik kan niet anders.Maar bij een heupluxatie zeg ik alleen een paar keer auw bijv.
Voor artsen en therapeuten is het heel moeilijk te zien/aanvoelen wanneer iemand heel veel pijn heeft. Ik denk dat aangeven dat je het zelf niet zo door hebt af en toe, misschien wel helpt? Dus dat "een beetje pijn" in jouw bewoording voor normale mensen betekent dat ze moeten stoppen? Want het is niet handig als je jezelf daardoor in de vernieling draait natuurlijk.
Maar pijn is ook echt niet te meten, wat bij de een "door de grond gaan van de pijn" is, is voor de ander niet meer dan "een beetje onaangenaam". Het ligt voor iedereen gewoon anders....dat is gewoon moeilijk.
Ik weet dat ik een hoge pijngrens heb, aangezien ik vaak met van alles veel te lang doorloop. Maar ik heb mezelf aangeleerd met een onaangenaam gevoel niet meer dan twee weken door te lopen, is het dan nog niet weg, dan is het gewoon pijn, en is er iets mis. En meestal is het dan ook zo en ben ik nog net op tijd. Voorheen liep ik rustig door en ging ik pas denken He, misschien klopt het niet, als ik neerviel....
Misschien moet je toch eens overleggen met je fysio dat op het moment dat je aangeeft dat iets onaangenaam voelt,je moet stoppen. Omdat onaangenaam in jouw lijf betekent pijn..en dus stoppen?