Meiden met HMS/EDS
HMS/EDS Algemeen => Hulpmiddelen en praktische zaken => Topic gestart door: Wendela op 15 mei 2012, 22:47
-
Ik werd vanmiddag zomaar "out of the blue" geholpen op de roltrap. De persoon achter mij zei helemaal niks, maar begon mij ineens te duwen. Ik maak dit vrij vaak mee en heb er eigenlijk een beetje de "schurft" aan. Dit komt doordat mensen die mij in het verleden, zonder iets te zeggen, hebben geholpen mij regelmatig (per ongeluk) pijn hebben gedaan of mij in gevaar of gewoon verlegenheid brachten.*
Nu heb ik op facebook gepost dat ik het dus niet fijn vind als iemand zonder iets te zeggen helpt. Er is een iemand (een goede vriend van me, die btw ook in een rolstoel zit) die het er niet helemaal mee eens is. Hij vind dat mensen door dit soort reacties juist nog minder vaak gaan helpen en dat dat een probleem in Nederland is. Ik ben het er mee eens dat mensen in Nederland elkaar te weinig helpen, maar wat mij betreft gaat mijn punt dus om iets heel anders. Het onaangekondigd helpen. Dus zonder het te vragen of ook maar iets te zeggen iemand gaan helpen. Wat vinden jullie hiervan? En vind je de plotselinge hulp ook vervelend of juist prettig? Wat zouden mensen wat jou betreft moeten doen? Hoe reageer jij als iemand je zomaar helpt en je daarbij in gevaar brengt?
Dan moet ik nog even zeggen dat hulp, hoe onverwacht en onaangekondigd ook, altijd goed bedoeld is natuurlijk. Daar twijfel ik niet aan en ik ben ook zeker niet geïrriteerd over de intentie van mensen. Het zijn de onwetendheid en de domme/gevaarlijke acties van mensen die mij persoonlijk irriteren. Ik ben van mening dat je nooit ongevraagd aan een vreemde zit en dus ook niet aan zijn of haar hulpmiddel.
* Ik zal eens een paar situaties die ik heb meegemaakt hier neerzetten. Zet gerust je eigen ervaringen hier ook neer.
1. Ik ga elke dag met de bus en ik kan er zelf prima in komen. Op een dag lukte het mij maar niet om de bus in te komen, bleek dat de vrouw achter mij uit alle macht tegen mijn stoel aan stond te duwen om mij te helpen. Pas na een hele tijd had ik door waarom ik toch de bus niet verder in kwam (ik stond met mijn voetenplaat in de bus, maar mijn wieltjes nog tegen de bus aan). Hierdoor was ik echt vrij geïrriteerd, omdat die vrouw me gewoon aan het tegenwerken was.
2. Een andere keer wou ik de bus uitspringen. Ik ga dan op mijn achterwielen de bus uit. Een passagier achter mij bedacht mij te moeten helpen door mij te kantelen en de bus uit te duwen. Hij duwde dus hard op mijn duwhaken zoals je bij een thuiszorgrolstoel zou doen. Echter mijn rolstoel staat erg scherp en kiepert dus zo om. Tegelijkertijd reed ik de bus uit met als gevolg dat ik achterover zou gaan klappen. Gelukkig kon ik mij nog vastgrijpen en overeind blijven. Ik had mijn hoofd keihard op de busrand kunnen stoten! Dit is dus gewoon gevaarlijk! Juist omdat de man niks zei en ik dus niet wist wat hij van plan was had dit goed fout kunnen gaan.
3. Geen hulp voor mij, maar voor de persoon zelf: Ik was in een winkel samen met Jeroen. Wij stonden voor de kassa en ruim een meter achter ons stond een tafel met agenda's. Tussen ons in dus ruim de open ruimte om langs te lopen. Vervolgens kwam er een man aan die op mijn schouder leunt (en hard!) om er "langs" te moeten. Ik sprak hem gelijk aan op het feit dat hij zomaar aan mij zit en dat ik dat niet vind kunnen. Hij beweerde het steuntje nodig te hebben om er langs te gaan en dat hij dan best even op mij mag leunen. Vervolgens klopt hij op mijn schouder alsof ik een klein kind ben. Toen was ik natuurlijk helemaal van mijn apropos. Jeroen gaat nog even in discussie met de man. Later zijn we in een andere winkel en komt de man weer naar ons toe om te zeggen dat hij echt wel op mij mocht leunen. Ik zei hem dat hij niet kon weten wat mijn aandoening is, dat je sowieso nooit zomaar aan mensen hoort te zitten en dat mijn schouder wel uit de kom kon gaan door dat geleun. Hij beweerde vervolgens dat een schouder niet uit de kom kan en zegt daarbij dat zijn arm gevoelloos is en dat hij dus niet hard kan leunen. Later kwam ik er achter dat mijn schouder inderdaad uit de kom was gegaan. Voor het eerst sinds lange tijd. (Ik zat zwaar onder de meds die dag en voelde het dus niet gelijk)
Nou dat zijn wel weer genoeg voorbeelden. Vooral de busscenario's en die op de roltrap komen vaak voor bij mij. Ik heb me regelmatig zeer gedaan door dit soort acties en hier komt dan ook mijn allergie voor ongevraagde hulp vandaan. Ik kan het altijd waarderen wanneer iemand vraagt of ik hulp nodig heb, maar van ongevraagde hulp gaat bij mij alles al jeuken.
-
Ik vind het persoolijk ook niet fijn als mensen mij onaangekondigd helpen, en al helemaal niet als ze achter je staan (je kan ze dus niet zien). Je hebt dan geen idee dat er uberhaupt iemand helpt.. Dat kan inderdaad ongelukken veroorzaken. Ik dat het beter is als diegene eerst even vraagt of je hulp nodig hebt. Als iemand mij zomaar helpt en me daarbij in gevaar brengt zeg ik er wat van, zeker als het mensen zijn die ik ken of vaker tegen ga komen, om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Maarja ik probeer dan niet chagrijnig op de mensen te worden want die bedoelen het allemaal alleen maar goed. Maar door die slechte ervaringen van jou kan ik begrijpen dat je er 'jeuk' van krijgt. Je hebt gewoon een soort van kleine trauma's opgelopen!
Misschien moet je een bordje aan je rolstoel hangen : U DIENT MIJ NIET ONAANGEKONDIGD TE HELPEN. :AA:
Maar soms zijn er bijvoorbeeld ouderen, die slecht ter been zijn, die onaangekondigd hulp krijgen. Dan vind ik het wel weer goed dat er 'automatisch' voor wordt gezorgd dat deze oudere mensen goed de bus uit komen, of veilig de straat over steken.
Soms zijn er ook mensen die niet zomaar om hulp durven vragen, die staan dan bijvoorbeeld te klunzen. En als mensen dan onaangekondigd helpen vind ik het ook goed. Dus ja soms is het irritant maar soms is het ook erg fijn en sociaal. Dus ik snap jou, maar die vriend van jou ook :P
ik had op school regelmatig dat iemand mij ineens begon te duwen in de gangen. Ik moest dan echt achterom kijken om te zien wie dat dan was. Het gekke is dat diegene mij dan ook onaangekondigd los laat. Dus als ik ben gestopt met rollen om me aan haar over te geven, en zij stopt ineens met duwen, dan bots ik tegen de muur aan omdat ik niet door heb dat er niemand meer voor me stuurt.. Ja klinkt lomp maar goed. Het was wel irritant en het duurde echt ff voordat ze door had dat ze dat maar niet meer moest doen.
-
Ik ben het met je eens, wendela. Ik vind dat mensen nooit ongevraagd aan je of aan je rolstoel mogen zitten, ook niet als de intentie goed is. Ik ben daar niet van gediend.
Ongevraagd helpen zónder mij of mijn stoel (voelt als deel van mijn lijf) aan te raken, vind ik wel prima. Als ik iets laat vallen en iemand raapt het voor me op, is dat oke. En als iemand ongevraagd een deur voor me openhoudt als ik er aan kom, vind ik dat fijn. Maar ze moeten niet opeens aan mij of aan mijn stoel gaan trekken, want daar word ik kriegel van en ik schrik elke keer, omdat ik bang ben dat ze me pijn doen. Ook mensen die vinden dat ze op je schouder mogen leunen (ik herken je voorbeeld van in die winkel, wendela!) vind ik heel vervelend.
Toen ik nog duwhandvatten op mijn rolstoel had, gingen mensen mij ongevraagd duwen. En inderdaad stoppen ze dan onaangekondigd met duwen, waardoor je zomaar tegen een muur aan kunt knallen. Mijn zus gaf me laatst een duwtje de brug over, ongevraagd, van haar kon ik het wel weer hebben. Maar van vreemden of vage kennissen niet hoor! Dat is ook een van de redenen dat ik geen duwhandvatten op mijn stoel heb, ook al heb ik eigenlijk zo nu en dan een duwtje nodig (maar dat ik nog gedeeltelijk in de ontkenningsfase zit is een ander verhaal).
-
Hoewel het meestal goed bedoelt is.. Houdt ik er ook niet van als iemand mij onaangekondigt helpt en daarbij mij of mijn stoel aanraken. Maar ik ben het wel met marianne eens, wanneer ik iets laat vallen en iemand raapt dat op vind ik dat wel prettig. Als mensen vragen of ze moeten helpen of vragen of het gaat vind ik dat wel heel aardig bedoelt en zeg ik ook altijd vriendelijk dat het wel lukt oid. Maar toch is het ergens wel fijn dat er tenminste nog mensen zijn die willen helpen al uit zich dat soms erg ongelukkig/gevaarlijk. Maar als ik zie of denk dat iemand hulp nodig heeft vraag ik het wel altijd eerst.. heb ik ook altijd gedaan. Ook omdat ik het sowieso niet prettig vind als onbekende mensen aan mij zitten heb ik altijd gehad. En dat leunen op mijn stoel vind ik ook vreselijk vooral als mensen hard leunen omdat, dat toch aan de rugleuning trekt. Op een of andere manier hebben mensen toch de neiging om te leunen ook al is er meer dan genoeg ruimte. Overigens had ik net het weekend mijn duwhandvatten eraf gehaald maar ik rijd dan ook met e-motion.
-
Ik herken wel wat je vertelt wendela. Ik vind dat soort hulp ook gewoon heel vervelend. Omdat er, zoals in je voorbeelden al staat, heel gevaarlijke situaties ontstaan. En het op je mogen leunen vind ik helemaal niet kunnen. Je
bent geen paaltje of ding..
-
Ik ging net boodschappen doen en even naar de drogist... Weliswaar aangekondigt maar toch. Vraagt de verkoopster of ik hulp nodig heb, Ik vriendelijk nee hoor bedankt ik red het wel. Vraagt ze weet je het zeker :o Ja hoor lukt prima. En weer ging ze door :o Daar gaat mijn irritatiegehalte ernstig van omhoog
-
ik krijg ook vaak te horen moet ik je even helpen.
op de markt laats was ik aan het klooien met me tas :P vraagt ie moet ik helpen.
zeg ik net jes nee hoeft niet lukt me wel.
hij zo moet ik je spullen in je mand doen.
dan zeg ik ook wel gewoon ja hoor :P soms wel makkelijk om er gebruik van te maken.
maar net als bv een bus in en uit komen lukt me zelf standig ook wel.
of een roltrap op en af ook wel (niet dat het altijd goed gaat)
laats ook was ik me handbike aan het aankoppelen me frame zit wat krom dus is een ramp soms.
iemand vroeg moet ik helpen ik dacht echt van hallo ik heb dit ding juist om zelf standig te zijn :P.
het lukt me anders ook gewoon dat ding aan koppelen.
:lachen: als iik het zelf niet kon had ik niet zo ding gekregen verwacht ik.
maar wendela ik snap je heel erg goed.
-
Ben blij dat ik niet de enige ben! En als mensen de deur open houden of iets voor me oprapen vind ik dat ook prima hoor, daar raak ik echt niet geïrriteerd van ofzo. Dat doe ik tenslotte ook voor anderen als die achter mij de deur door komen ;)
Nu moeten jullie niet denken dat ik altijd boos of geirriteerd wordt als iemand mij onverwacht helpt hoor! Als het geen echt gevaar oplevert dan zeg ik meestal gewoon netjes dat de hulp niet nodig is en dat ik graag heb dat iemand het eerst vraagt (soms met een ietwat geïrriteerde ondertoon als ik een slechte dag heb :AA: ) . Het komt ook wel vaak voor dat ik behoorlijk van mijn apropos ben en er dus niks van zeg omdat de situatie al weer voorbij is ofzo. Alleen als het echt gevaarlijk is reageer ik boos, en meestal is dit een reactie die voorkomt uit schrik omdat ik bang ben dan te vallen of mij pijn te doen door diegene.
Maar goed, gelukkig ben ik dus niet de enige!
Trouwens Zwaantje, ik vind dat je mensen die slecht ter been zijn enzo ook niet zomaar hoort aan te raken en te helpen zonder te vragen. Kijk de deur hou je natuurlijk wel open (voor iedereen vind ik), maar je pakt niet zomaar iemands arm. Ook bij een oudere die de bus in wil stappen ofzo vind ik dat je het altijd eerst moet vragen. Natuurlijk help je wel onaangekondigd als iemand dreigt te vallen of in gevaar is, maar dat is iets anders.
-
ik was net wat aan het afrekenen in de winkel wat breekbaar is.
zegt ze ow ik pak het wel even in daar voor je.
ik zo nee dat hoeft niet kan ik zelf wel.
was bij X.nos
-
Ja maar dat soort hulp bedoelen wij niet Linda. Het gaat meer om het soort hulp waarbij mensen zonder het aan te geven jou of je rolstoel aanraken. Dus je ineens gaan duwen, de bus uit helpen of tegen houden op de roltrap. Dat soort acties kunnen gevaarlijk zijn als je niet weet dat iemand zoiets gaat doen.
Dat bij de Xenos is wel handicapperend* maar ook goed bedoeld. Die vrouw wil je gewoon helpen.
*Met handicapperend bedoel ik dat iemand anders je gehandicapter maakt dan je bent. Ze doen alsof je iets niet kan wat je wel kan en geven je er dus in feite een handicap bij (zoals: jij kan je boodschappen niet zelf inpakken of de deur niet zelf opendoen). Maar altijd goed bedoeld dus.
-
Ik vind het nooit erg als mensen mij vragen of ik hulp wil of nodig heb, zeg dan meestal: nee bedankt, ik kan het zelf wel.
Ongevraagd hulp bieden vind ik afschuwelijK! Als ik in mijn handbewogen rolstoel zit heb ik daarom speciaal de handvatten naar beneden geklapt, heb ook speciaal gekozen voor die optie (ze naar beneden te kunnen klappen) vanwege eerdere vervelende ervaringen dat mensen ineens zomaar aan de rolstoel gingen zitten.
In mijn elro heb ik er uiteraard minder last van dat mensen zomaar ineens gaan helpen, maar des te meer last van mensen die denken dat mijn elro gemeengoed is en erop gaan leunen, zich eraan vastgrijpen etc. Vooral in rijen bij winkels en dergelijke of op de markt gebeurt dit vrij vaak en als ik er dan wat van zeg krijg ik idd vaak de reactie: ja maar ik ben slecht ter been, kan niet lang staan etc. Alsof het dan normaal is je vast de klampen aan iemands rolstoel??? Voor mij is die rolstoel ook een verlengstuk van mijn lijf en bovendien doet het mij ontzettend veel pijn als iemand al tegen mijn elro stoot, laat staan als er iemand op gaat staan leunen/aan gaat hangen. Mensen hebben werkelijk geen idee dat dat gerommel en gewiebel aan mijn elro bij mij door mijn hele lijf dreunt en denken sowieso dat als je in een elro zit dat je dan volledig verlamd bent ofzo en niets voelt. Als ik dan uitleg dat het mij pijn doet, kijken ze me echt aan alsof ze water zien branden. Ik kan hier zo ontzettend kwaad om worden!
-
Maar ik ben slecht ter been :o Is dit serieus :o En als er nou gewoon iemand voor diegene in de rij stond, dan gaan ze toch ook niet leunen.. bovendien is het niet jouw verantwoordelijkheid. Als mijn oma achter mij loopt zodat ze wat extra steun heeft alá maar gewoon zo... ik ben letterlijk geshockeerd!
-
Maar ik ben slecht ter been :o Is dit serieus :o En als er nou gewoon iemand voor diegene in de rij stond, dan gaan ze toch ook niet leunen.. bovendien is het niet jouw verantwoordelijkheid. Als mijn oma achter mij loopt zodat ze wat extra steun heeft alá maar gewoon zo... ik ben letterlijk geshockeerd!
daarom duwt mijn moeder mij ook graag voor steun. alleen wil ik dat niet omdat ze niet kan duwen :P zit dan meer in de goot dan op de weg.
-
Ik vind het ook erg prettig als mensen hulp aanbieden, en kan het van kleine dingetjes wel hebben als mensen het ongevraagd doen (deur open houden inderdaad). Maar bijvoorbeeld bij iets voor me pakken in de supermarkt vind ik het eigenlijk al vervelend als mensen het ongevraagd van me over nemen. Ik ben dan zelf al een paar minuten bezig met mijn rolstoel omhoog te zetten, er goed voor te gaan staan waarna iemand anders het even in een halve seconde doet. Daar irriteer ik me aan. Als ik hulp nodig heb vraag ik er wel om, of vraag even aan mij of ik hulp wil.
Maar wat ik echt niet snap en ik ook heel erg vervelend vind (niet te vergeten het is ook erg gevaarlijk, vooral voor de persoon die de ongevraagde hulp geeft) zijn mensen die aan mijn elro gaan sjorren als ik de eerste keer een drempeltje niet over kom. Ten eerste heeft dat absoluut geen zin als je niet coördineert, met dat geduw krijg je die 200 kg niet zomaar over een drempel heen, daar heb je hulp van de motoren voor nodig, ten tweede werkt mijn stuurfunctie niet goed meer als iemand mijn rolstoel vast houdt, waardoor mijn rolstoel voor mij onvoorspelbaar reageert en zelfs zomaar opzij kan schieten tegen een muur aan. En dan ten derde kan ik niet achter me kijken en is het ook meer dan zelden gebeurd dat ik iemand aanrijd die goedbedoeld aan mijn rolstoel gaat sjorren. En dan heb ik zelf nog een vierde punt, wat Zonne ook zegt, mijn rolstoel is een onderdeel van mij. Ik wil niet zomaar aangeraakt worden door een vreemde. Een onbekend gezond persoon die je op straat tegen komt leg je toch ook niet zomaar een hand op de schouder? Misschien een betere vergelijking, je gaat toch ook niet aan de schoenen van een wildvreemde zitten omdat de veters niet helemaal goed zitten?? Als je in een rolstoel zit mag dat blijkbaar wel, ik maak helaas ook nog veel te vaak mee dat mensen me ongewenst aanraken, een hand op mijn knie, schouder of hoofd. Los van het feit dat dat voor mijn gevoel in de buurt komt van aanranding is dat vooral op mijn knie ook een risico, mijn knieschijven zitten daar echt te los voor.
Ik snap echt wel dat er een goede intentie achter schuilt maar ik vind eigenlijk dat het niet goed te praten is. Het is erg onbeleefd en gevaarlijk.
-
Ik kan me hier ook heel erg aan storen zeker omdat ik dus al een keer achter over geknald ben. Ik heb het mijn klasgenoten ook uitgelegd, nou hebben we en klas die heel close is kwa aanraken en dergelijk en juist daarom heb ik het gevaar uit gelegd en ze het ook maar gelijk laten voelen.
Sinds dien helpen ze ook alleen als ik er om vraag. Verder de kleine dingetjes laat ik tegenwoordig maar gaan als ze zo nodig mijn rolstoel uit de auto willen halen laat maar gaan scheelt mij weer een handeling. Want je kan het zulke mensne wel uitleggen maar die snappen er toch geen barst van.
-
Hulp waarom je niet vraagt, vind ik zelf altijd wat lastig. Kijk, nu vinden wij dat heel vervelend. Maar er zijn mensen die klagen dat niemand hen ooit helpt terwijl ze die hulp wel nodig hebben. Het is voor de "gezonde" medemens gewoon heel lastig inschatten of iemand nu wel of niet prijs stelt op ongevraagde hulp. Men vind het al moeilijk om mensen in een rolstoel te benaderen, en denken er goed aan te doen om een mindervalide persoon te helpen. Het is voor hen al een beetje een gekke situatie. En ze beseffen vaak niet dat door die onverwachte hulp soms gevaarlijke situaties kunnen ontstaan.
Het is heel irritant hoor, dat ongevraagde hulp en ik vind het zelf ook bijzonder vervelend, zeker als mensen aan je gaan zitten. Leunen op schouders trekken aan armen, ongevraagd duwen zijn gewoon gevaarlijke dingen. Eigenlijk moet iemand iets hierop vinden ...een sticker : Als ik hulp nodig heb, vraag ik het zelf...op je rolstoel ofzo...
-
hulp waar je niet om vraagt, het voelt als idd aanranding, net als het ongevraagd schouderklopjes geven en praten als dat je bejaard bent, "Wij gaan" of "nou meissie zal ik je ff helpen,ja he? "en dan niet een vraag op toon waar antwoord op verwacht word, en ook nog gelijk gaan helpen.
In mn eigen supermarkten in de buurt, weten medewerkers en de mensen die me daar vaker zien.Mensen zijn gewoonte dieren ook kwa tijd of dag om boodschappen te doen ;-)
Maar de medewerkers wisten na 1 keer, "ze vraagt wel als het nodig is."ze vroegen alleen, dat ik het echt even moet zeggen,ze me anders lekker t zelf laten uitzoeken,omdat dat mijn verzoek aan ze was en had uitgelegd dat ik thuis al zoveel hulp nodig heb en juist het zo fin vind het zelf te kunnen. Ze kennen mn vaste boodschappen die hoog staan,waarbij je dan in je ooghoeken ze ziet kijken of ik hulp wil of niet. Dat noem ik zorg! en is geweldig!
De klanten die ik regelmatig zie geven alleen complimenten dat ze het zo stoer vinden dat ik nog even iets kan pakken zolang het op buik of ooghoogte staat. En ook het ook echt vraag als t nodig is.
Onbekende klanten willen nogal eens opdringen, dan is het eerst een vriendelijke vraag, zeg je netjes dat je het graag zelf doet,maar het wel waardeert dat het gevraagd word, en hup pakken ze het toch! of ze blijven bij elk pad staan kijken of je het nu wel wilt. Dan heb ik het gevoel het voor hun gevoel ja moet zeggen en het geen helpen is,maar hun graag een goed daad hebben gedaan en ik degene ben die er die dag slachtoffer van word/ben.
2 keer ben ik echt heel pissed geworden. 1 x had ik mn handen op schoot, geen handbike en rolstoel werd vriendelijk geduwd door buurvrouw waar ik lekker mee terug rolde,maar die echt niet bleek te weten hoe je iets duwt ,me bijna lanceerde. Maar we konden er om lachen. Ze is gewoon lief maar beetje onhandig. Ze is nog erg jong en heeft een beperking, geestelijk. Maar een topper! heel sociaal en als ik dr bel,maag zelfs s nachts dan komt ze gelijk naar me toe, mocht er wat zijn. Enfin zij kreeg mij de stoep niet goed op en hond besloot, oh mooi ik moet plassen, ik ben even puber en ga plassen. Dus chaos!
Ik was niet in paniek,ik kan transfers maken en had hem al zien kijken en ken mn beestje,hij wilde scoren...ging allemaal goed,en had ook goed gegaan als een langsfietsende man niet besloot dat hij de held uit ging hangen en mij vragen bleef afvuren,want hij moest en zou helpen de boodschappen van mn schoot pakken.
Mijn rechterpols heeft zenuwproblemen en mn hoofd had al paar dagen dat bij overprikkeling ik mn hand niet kon ontspannen,die ook nog ontstoken pezen had.
Zijn constante aandringen terwijl ik mn hond bij me riep,die zoveel zag en hoorde dat hij niet kon reageren,omdat ik in mn commando s door de buurman werd verstoord, en hij voelde de overprikkeling,baasje had hem nodig.Dus hup mijn kant op.
Ik was nu zo overprikkeld en boos, en geduld op, dat ik zei dat ik het hem nu niet ging uitleggen waarom ik het niet kan,maar dat we het prima zelf kunnen wen hij echt verder mocht fietsen,ik mn buurvrouw toch bij me had en ik die doos wel thuis kreeg .En meer kon ik niet meer, hij weer aandringen en toen boos gezegd, "ik kan het niet uitleggen! ik heb hulp,laat me met rust! fietst u verder,mijn hoofd is overprikkeld,nadenken gaat even niet."En dat was nog maar net coherent.
Buurvrouw is even blijven wachten met me, toen hij weg was en het constante gevraag dus ook, kon ik weer uit de overprikkeling en legde buurvrouw uit dat het even niet goed ging,en dat ik een hand had die o,m een ogf andere reden niet wilde reageren op mn hoofd,wbt loslaten. En of ze mij zsm naar wilde brengen,dat ik dit erg eng vond,dat niet loslaten,of alles heel was en dat ik het fijn vond dat ze hielp en stil deed, ze is bij mij thuis op verzoek even blijven staan,hand deed het weer, boodschappen voor me op goede hoogte gezet ,want wilde zelf opruimen.Alles nog heel. En heeft me later nog gecheckt of het ok weer was en als ze wat kon doen haar wist tye vinden.
Dag erna uitgelegd dat ik wat uitval en kortsluiting heb door schuivende wervels plus er van alles teveel gebeurde op fout moment.
andere keer begon een klant in de rij,nadat ik nee zei op zijn verzoek mij te helpen met boodschappen,toch weer aan te dringen en heb toen om van m af te zijn,had een agressieve houding en was jonge onbekende cassiere, dus dacht gast weg,probleem opgelost. Cassiere zag dr niet uit als dat ze durfde ingrijpen.
Begon hij bij elk l;angwerpig voorwerp commentaar te geven wat voor seksuele acties ik er vast mee ging doen, heb toen pissig gezegd dat hij heel snel uit mn buurt moest gaan en mn boodschappen moest laten liggen. Ik zijn hulp al niet wilde en nu echt heel ver mn buurt uit moest gaan, en begon mij op schouderhoogte aan te raken,geen seksueel gedrag hoor, was meer aanvallend tegen schouder zetjes gevende.
Hij ging toen opeens weg, boerende, en begreep toen dat die stom lazerus was ,maar blijkbaar pas merkbaar toen hij werd weggestuurd.
Hele rij stond erbij en keek ernaar! Dus toen wel naar hen gezegd dat hulp hierbij toch normaal geweest was...! en ik blij was dat er verder niets gebeurd was.
Ene keer ongevraagde hulp, en erachteraan dus geen ingrijpen bij wat iedereen ziet, echt link werd. Schouder dr uit, cassiere was erg stil,denk dat zij het meeste bang was.Arm meisje. Nou ja, ik was weer bezig met afrekenen en even beveiliging oogcontact zoeken. En mn dag weer verder.
Ongevraagde hulp? Ja buitenshuis ook te vaak,als dr iets op de grond valt,terwijl mn hond het al met commando probeert op te rapen,het van hem afpakken en aangeven,ja dat word ik boos. Of blijven aandringen als ik al netjes uitleg waarom niet, en ongevraagd duwen, schouderklopjes, over mn hoofd wrijven als dat ik een klein kind ben dat je even liefkozend over bolleke wrijft.
Vaak kan ik wel goed laten weten dat ik het zelf kan en 7 van de 10 keer word het geaccepteerd. Met hond word het gelukkig veel minder vaak gevraagd. Ervoor werd ik gek dat ik constant gevraagd werd en de winkel uitreed van frustratie zonder boodschappen, en toen gingen cassieres beschermend bij kassa en dus naast collega staan,om de mensen voor te zijn en vragende, wilt u hulp vandaag of gaat het goed zelf?
Het is vaak goed bedoeld,helaas komt er ook de medelijdende blik er bij mensen die me nooit hebben gezien erbij,..en dan zeg ik ook nee als ik het wel nodig had,want dan wacht ik tot ze weg zijn en vraag ik een ander die ik herken wel even.
Goed bedoelde hulp. Het is vaak goed bedoeld, maar na een jaar in eigen buurt steeds uitleggen eindelijk begrepen word ,dat ik meer kan dan hun denken. Hihi, 3 iemand bijna zien omvallen toen ik even uit de stoel kwam om wat te pakken waar ik nog wel bij kon. :-P
Oeff dus toen nog de buurman ,de man was dacht ik buur van mij. Buurman weer, "ik neem de boodschappen wel op de fiets mee, de doos is gescheurd, niet zo handig,kom, het kost geen moeite."]
-
Dat afpakken van je hulphond vind ik ook echt verschrikkelijk. Dat gebeurt bij mij ook wel eens. Dan wil ik dat mijn hulphond het op pakt en daar moet je af en toe gewoon even het geduld voor hebben. En mensen vinden het dan niet snel genoeg gaan en pakken het voor de neus van de hond op en geven het aan mij af. Dan snap ik dat het goed bedoeld is, maar wat ze dan in principe doen is: de hond leren dat het wel voor hem word gedaan als hij maar lang genoeg treuzelt ;)
-
helaas hebben honden dat erg snel door,en het is niet bevordelijk,want je kan dan die gewoonte er weer uit moeten trainen,plus hij snapt niet dat het echt zijn taak was en het een niet-goed-luisterend -mens was die flink tegenwerkt ook nadat die vertrekt
-
Ik vind hulp altijd wel lief, zoals deuren openhouden of vragen als ze je kunnen helpen. Maar als ik nee zeg, dan moeten mensen ook niet boos worden of het toch doen. En je ineens gaan aanduwen in je rolstoel vind ik echt verschrikkelijk...ze snappen niet hoe doodeng dat is dat je ineens ergens heen gaat.
Wel erg dat ze spullen van je hulphond afpakken...hoop dat ik dat nooit hoef mee te maken maar vrees van wel.