Hallo allemaal, wie heeft er wel eens een bijna-dood ervaring gehad. Of iets wat er op leek. Of ken je iemand die het heeft gehad
En hoe denken jullie er over? Ik weet niet of ik nou moet denken dat dat een voorproefje van het hiernamaals is, of dat het gewoon een biologisch pocess is waardoor je dat soort dingen ziet. Of dat het misschien door medicijnen kan komen of bepaalde hormonen die je dan waarschijnlijk in overvloed aan maakt.
De laatste tijd denk ik er best vaak aan terug.
Mijn ervaring:
[verberg=Mijn bijna-dood(?) ervaring]Ik heb een keertje in het ziekenhuis gelegen met een status-epilepticus en daarbij, door de trekkingen, veel luxaties. Ik herinner me niet veel behalve het volgende:
Ik hoorde iemand zeggen : "Nel, Nel kun je je ogen open doen? Welke dag is het vandaag? Nel, nel!" Ik dacht bij mezelf, ik heet helemaal geen Nel... Het was blijkbaar een dokter die dat riep, die mijn naam verkeerd had verstaan. Ik kreeg mijn ogen bijna niet open, maar ik zag een paar witte jassen om me heen en ik voelde iemand pijnprikkels uitvoeren waar ik niet op kon reageren.
Toen zag ik allemaal flitsen en ik kon steeds niet goed zien, een soort vlek (alsof je in de flits hebt gekeken van een camera). Die flitsen werden op een gegven moment allemaal kleurtjes en toen zag ik mezelf in bed liggen. Ik voelde me heel rustig maar het voelde niet geweldig/euforisch (zoals je wel eens hoort). Ik zag mijn moeder tegen de muur staan, heel erg rustig (wat niks voor haar is in zo'n situatie) en ik zag een HELEBOEL artsen en verpleegkundigen in de kamer staan, ze rolden een soort kastje op wielen, vanuit de gang, de kamer in. Vervolgens werd daar een apparaat vanaf gepakt. Ik zag de verpleegkundigen mijn beha kapot scheuren (werd van me af getrokken) en toen werd er een elektrische schok toegediend. Daarna zag ik een veprleegkundige met een kapje waar een ballon aan zat. Die werd op mijn gezicht geplaatst en er werd in die ballon geknepen. Ineens voelde ik iets raars: Koude lucht die door mijn luchtpijp werd geblazen, mijn longen in. Een heel raar gevoel als je niet zelf ademt.Vanaf dat moment lag ik weer in mijn eigen lichaam voor mijn gevoel. Ik probeerde mijn hoofd bij die kap vandaan te halen omdat het toch wel een vervelend gevoel was en ik voor mijn gevoel prima zelf kon ademen. Waarop ik die verpleegkundige hoorde zeggen: "Vervelend he die kap, ha ha, ze denkt ook; ga weg met dat rare ding!" De verpleegkundigen praatten best kinderlijk, misschien omdat ik op de kinderafdeling lag, maar ik was al 17.
Toen werd de kap weg gehaald en alle toeters en bellen, er werd ineens gedaan alsof er niets gebeurd was! Alles was ineens normaal en ik werd ook niet extra bewaakt of verzorgd. Er kwam wel regelmatig iemand kijken maar het was net alsof het nooit gebeurd was. Daardoor dacht ik dat ik het misschien had gedroomd of verzonnen.. en ik heb altijd gedaan alsof er niks aan de hand was, zelfs toen er de volgende dag mensen op bezoek kwamen die erg bezorgd waren. Dan vroegen ze: "gaat het wel? Was wel even schrikken he?" En dan zei ik: "Jawel hoor, ik heb wel vaker aanvallen hoor.." Maar de bezoekers doelden natuurlijk op het schok-gebeuren.
[/verberg]
Later heb ik het er nog met mijn moeder over gehad, ze zei dat ze inderdaad erg rustig was. Er kwam een soort deken van rust over haar heen en ze dacht: Ik moet niet in de weg gaan staan, laat de dokters hun werk doen!
Daarom ging ze tegen de muur staan.