Kijk, zoals Rachel zegt, het moet wel een overwogen keuze zijn. Als je al amper voor jezelf zou kunnen zorgen, dan moet je ook niet aan kinderen beginnen. Maar dat is ook zo als je geen lichamelijke beperking hebt.
Ik vind dat, als je 'kiest' voor kinderen, dat je er dan ook alles aan moet doen om je kind een zo goed mogelijk leven te geven. (Kiest tussen haakjes, omdat je natuurlijk niet kiest voor kinderen. Het is maar net de vraag of je ze kan krijgen.) Dit houdt helemaal niet in dat je veel geld moet hebben of geen beperking mag hebben, maar, zoals Rachel ook zegt, je moet dan wel genoeg steun hebben om voor je kindje te kunnen zorgen.
Wat ik het lastigste vind, is dat je het toch waarschijnlijk aan je kindje overdraagt. EDS is nou eenmaal niet leuk en natuurlijk hoop je dat je kindje het niet krijgt, maar je weet het niet. Kijk, het risico voor mezelf vind ik niet zo erg, want dat is de 'keuze' die ik maak. Maar mijn kindje kan natuurlijk niet kiezen.