Ik voel me er klaar voor in de zin dat ik er erg aan toe ben. Maar echt klaar.. Ik weet niet. Snow is niet zo'n robot achtige hulphond zoals je vaak ziet. Eentje die alleen maar heel braaf met het koppie omlaag naast je loopt. Want dat wil ik ook niet. Maar dat maakt het wel lastig. Want ik wil een hulphond die wel gewoon echt hond kan zijn, dat vind ik heel belangrijk. Maar waar zit die grens? Wanneer weet je of hij goed genoeg is als hulphond, maar tegelijkertijd "los" genoeg als gewone speelse, hyperactieve, jonge, babbelende Snowie?
Gelukkig merk ik, nu we zo intensief trainen, heel goede vooruitgang wat betreft het blaffen naar andere honden. Bij mijn vriend blaft hij inmiddels vrijwel nooit meer (uitzonderingen daar gelaten). Bij mij blaft hij nog naar ongeveer 30% van de honden. En dan moet je je na gaan dat dit een half jaar terug nog naar ALLE honden die hij zag was. Al was het een hond die aan de overkant van de straat liep, of 70 meter verderop. Zodra hij er een zag ging hij blaffen (vooral ook uit bescherming).
Dan te bedenken dat we nog een paar weken de tijd hebben.. Ja, ik denk dat we er wel klaar voor zijn
